Sessizliðe bürünmüþ sensizliðimin ýssýz kýrsalý,
Matem içinde kalmýþ ömrümün hayat dolu yýllarý,
Gelemeyecek olaný beklemekten usanmýþ,
Ama uslanmamýþ beklemekten yalancý baharlarý;
 
Gönlüm…
 
Ne ölçü bilirim ne uyak; ne kafiye ne de redif,
Sevda dilinden dökülenler edilebilir mi tasnif?
Tüm alfabe zihnimden bir kalemde silinmiþ,
Ne bir ses kalmýþ; ne ahenk ne de tek bir elif.
 
Oysa ne çok severdim raks etmeyi kelimelerle,
Ýlmek ilmek dokurdum dizeleri süslü hecelerle,
Bir lal oldum þimdi sanki hiç konuþmamýþ gibi,
Hem kör, hem dilsiz eyledi bir ahu; nazlý gözlerle.
 
Bilmezmiþim bu derdin ne olduðunu adý aþkmýþ,
Tüm varlýðýnla koþulsuz ve þartsýz adanmakmýþ ,
Aramakla bulanamaz, kimsecikler tanýmlayamaz,
Ne romanlar, ne þiirler ne de filmlerde varmýþ.
 
Çaresi, þifasý yok; yardan gayrýsýnda da bulunamaz,
Bütün dünya bir olup toplansa bu yarayý saramaz,
Bir deðil bin güneþ birleþip ýþýk tutsa yüreðine,
Nazlý yârin tek bir tatlý gülüþü gibi yüreðini ýsýtamaz.
 
Gönlüm…
 
Bekle þimdi seni böylesi mecnun edeni sabýrla,
Düþtün sevdanýn çölüne hürmet ile çileni aðýrla,
O çile ki tüm alemin yaratýlýþýna sebeptir,
Aþktýr yokluðu var eden, unut her þeyi; bir tek bunu hatýrla.
 
Mesut ÇÝFTCÝ