Dün bir arkadaþýmýn annenisinin cenaze namazýna katýldým. Her cenaze beni duygulandýrýr ama bu cenaze biraz farklý duygulandýrdý.
 
Birincisi, ben arkadaþý þimdiye kadar yani yýllardýr hep güler  yüzlü gördüm. Býrakýn aðlamayý, asýk surat bile görmedim. Arkadaþla bir kaç dakika sohbet etmek, yanýnda bulunmak bile çoðu dünyevi sorunlarý geçici de olsa unutturur. Hayata hep olumlu bakan biri, mahkeme duvarý gibi suratlý olmaya hiç ihtiyacý yoktur. Diðer taraftan yaþadýðý olumsuzluklarý hayati tecrübe edinmiþ olarak kabul edip yoluna gülerek devam eden biridir. Geçmiþte yaþadýðý sorunlarla boðuþup durmaz. Rabbim yüzünü iki  cihanda da hep güldürsün inþaAllah.  Evet, hep güler yüzlü, þen þakrak birini siðim siðim aðlarken görmek beni çok etkiledi.
 
Cenaze namazýndan sonra annesinin tabudundan tutup cenaze arabasýna götürdü. Gerçi mesafe kýsaydý ama tabutu arabaya getirinceye kadar, iki gözü çeþme aðlayarak, hiç býrakmadý. Herhalde annesinin tabudunu býrakmamasýndan aklýma gelmiþ olabilir.
 
Bazen anne çarþý, pazar veya baþka bir yere gitmesi gerekir. Anne,  belkide bir kaç saat sonra gelecektir. Küçük yavrusunu yanýnda  götüremez ama bunu evladýna bir türlü anlatamaz. Anne anlatmasýna anlatýr da, çocuk anlamaz veya anlamak istemez. Çocuk annesine yapýþýr, bir türlü býrakmaz. Bazen feryadý figan bile eder.

Dün anne çok uzaklara  gidiyordu, hem de bir daha gememek üzere….  Ýki gözü çeþme aðlayan, sýzlayan yavrusu, ciðerparesi ise annesini cenaze arabasýna gelince býrakýverdi….. Daha doðrusu býrakmak zorunda kaldý, hayat devam ediyor…

Abdullah konuksever