Sözcüklerin istihbaratýnda yorgun bir düþ’ e denk düþtüm aþkýn beyaz mermer baþlýðýnda yakalanmýþ bir düþ gibi aþkýn ayak izinde saklý giz gibi metaforlarýn saðanaðýnda aþka aykýrý bir eylem bilmiþken yalnýzlýðý, ben kâh coþkumla kâh hüznümle þerh düþtüm hem hayata hem de içinde bulunduðum ana, nidalar fýþkýran kalemimden ayrý düþmemek adýna da razý geldim her acýya.

Mevsimdi çatlayan sabýr taþýma eþlik eden.

Mealimdi yorgun cümleler aþka tümsek ekleyen yorgun düþler ufka bandýðým her gün her þiir yâd ettiðim þüheda mazim yârim bildiðim kalemin tutuklu solunda mizacýmýn her karesinde kök saldýðým hayaller okyanusunda bazen bir zerreye denk düþtüðüm bazen s/onsuzluðu kavramak adýna haizi olduðum tek zerremle gün bellediðim mum ýþýðýnda içime akýttýðým gözyaþýmla soluduðum havada solduðum kadardým.

Gündü devinen.

Gece ise ergen bir âþýk.

Aþktý hazzý özlem yüklü.

Aþikâr aþk idi bindiðim sandalýn göbek adý.

Ar bildim sevmeyi ve arz ettim.

Ant içtiðim kadar aþka ulemasý idim bilinmezin kalemse bir ulak misali omzumda asýlý heybemde saklý bir avuç kül.

Küldüm.

Sonra güldüm.

Sonra yaþardým.

Sonra yeþerdim.

Öncemse kayýp adeta ayýpmýþçasýna o minval kök saldýkça ömre koptum adeta bedenimden ve taþtým kalýbýmdan ama yetmedi iþte yetmedi.

Düz duvara týrmandým.

Saat ise kekeme.

Bileðimi diþledim ve sabitledim zamaný.

Durdum.

Dur durak bilmeden sevmiþken durdum iþte ansýzýn:

Saatler de durmuþtu ve v/aktim dolmuþtu.

Huzurundaydým ölüm meleðimin ve Rabbime kavuþmam an meselesi.

Hazýr ol da geçen ömrün neticesi sadece iki dudaðýn arasýnda idi göç vakti.

Öç alandý kader.

Göç edendi yürek sevdiði kadar.

Göðsüm kabarýrken saçlarýmsa uçuþan rüzgârýn estiði o inilti askýntý olan hüzne lanetler yaðdýrdým ve tövbe ettim ansýzýn.

Salkým saçak yeryüzü.

Gök dahi daðýnýk.

Alý al moru mor bulutlar ve revnak satýrlar ve ölümün ç/aðrýsý.

Sanrýlarýn istikametinde sözcüklerinse akýbetinde…

Sandukam açýk sabrým sonlanmýþ yüreðe nifak sokmuþken insanlar ve semiren acýlarým ve somurtan yüzüm ve yaðan karýn dur durak bilmedi ve bir çýð topu gibi büyürken acýlar havsalamdan taþan anýlar ve anda saklý mevcudiyetim:

Bileðimde diþ izi.

Hayatta yaþamak da ölmek de kaderin iþi.

Kanýksadýðým kadar yalnýzlýðý ve kaybolduðum kadar kardýðým önüm ve kandýðým eþrafým:

Bir uyruksa yürekte saklý; bir buyruksa kalemin yaz, dediði; bir nutuksa atýlan töhmet altýnda kalan yüreðin vebali boynuna zalimin.

Zulmün hatýrýna.

Aþkýn nezaketine aldanmadan…

Yürüdüðüm yol, yol deðil; çýktýðým yokuþ Daðdeviren aþksa hýzýna eriþemediðim ve aþ eriðim ölüm mezarýmda kayýtlý soy aðacým ve tutkularým gömülü topraða tutanaklara geçen duygularýmý þiir bildiðim aslýnda bilinmezin g/izinde þiar edindiðim þair vasfýmla hemhal körüklenen ruhun külbastýsý iken acýlar kuldan medet ummadýðým ve kula kulluk yapmadýðým kadar…

Haþmetli o dað:

Ýnhisarýnda kaderin…

Hazandan arda kalan üç beþ yaprak bense takvim yapraklarýnda salýnan bir umut gibi peyda olan gücün ardýna sýðýndýðým ve Allah Allah nidalarýyla saf tuttuðum aþkýn saltanatýný süremediðim gel gör ki Ýlahi Ateþe düþtüðüm kadar umudumu hali hazýrda saklý tuttuðum göðün kayýp minvalinde kayan bir yýldýz gibi gecenin aðýtlar yaktýðý nefsine iblisin kör kurþunlar yaðdýrdýðým ve yalnýzlýðýn idamesine idrak ettiðimden de fazlasý saklý iken umudun nezdinde…

Bense kordan bir hece.

Kör noktasý evrenin közümde saklý özüm ve sözümün de denk düþtüðü o kordan alfabe ve iþte kalemin yaz, dediði kadar da aþkýn, yak dediði ateþin baþýnda solumdaki yangýnla büyüyen bir bilinmez ki eþlik eden huzurun izinde kavuþtuðum Rabbime kaynakçamsa umut ve iman gücü yeþeren göðün çaðýrdýðý ansýzýn ve çalan þarkýnýn sessiz nazýnda niyazýnda öykündüðüm kadar bir ömür huzura, mademki huzuruna çýktým Rabbim elbet terk ettiðim dünya nimetleri ve yokluða karýþan gamýn ucunda haykýrdýðým anbean:

Allah var gam yok.

Sözcüklerden arda kalan o ýssýzlýkta huzurun adresi iken huzuruna çýktýðým kadar Rabbin ant içtiðim üstüne ve uðruna:

Elbet Ýlahi Aþkýn ve Ateþin her zerresine talip olduðum kadar aþka ve sonsuzluða damgamý vurduðum…