Düþbaz bir iklimdin, seferisi olduðum umudun dahi veryansýn ettiði bir bulut gibi yürekten günahlarýmýn döküldüðü bir feveran ki: yüreðin büyütecinde saklý iken her bir zerrem…

Yandýðýmdýn yandaþ olduðun.

Yakardýðým bir buz kütlesine denk düþen benliðim bedenim.

Seyyah idi goncalar böðürtlen tadýnda bir sevgi nasýl ki aþk idi meþrebim ve meskenim.

Büyümeyi ertelediðimdin imtina ederken kim varsa arkamý toplayandýn yine sen gel gör ki sensizliðe yürüdüðüm bir öfkenin daha söndüðü ve kaderime razý geldiðim.

Külyutmaz idi sözüm ona yetilerim gel gör ki yetemediðim.

Kulvarýmda öncüydüm nasýl ki hüznün tarifesinde iþaretli bir zemheri idi içimi üþüten dýþýma yansýyan acýmla sakalým yoktu ki insanlar inansýn bana.

Nutuk atandý nice insan.

Mil çekilmiþ gözlerinden kaderin her düþtüðümde ve mademki bir yola baþ koymuþtum üþüdüðüm kadar da üþüttüðümdün.

Yalnýzdým hep de yalnýz kalacak olan.

Yalnýzlýðýmýn boyutsuzluðunda sýzlandýðýmdan da öte ruhumdan sýzandý sözcükler bense boykot ederken cihaný ve yalancý düzeneði sanki ben miydim düzeltecek olan?

Çivisi çýkmýþtý madem bu dünyanýn ve hurra duygularým aklýmýn zincirlerinde saklý tuttuðum bir köle misali beynimin atýl kapasitesinde hali hazýrda atýk bildiðim sözcükleri çoktan uðurlamýþtým kabristana.

Çýtayý yükselten bir acý ruhumun sandukasý ve mezar taþýma yazýlasý binlerce þiir ve yazý ve öykü hatta romanlardan arda kalan sözcüklerin kutsadýðý bir yalan mýydý yoksa yaþadýðým kadar yaþatmaksa sevdamý anne ikliminde göçen bir yavru serçe gibi hali hazýrda ben senin kundakladýðýn rüyalarýndým.

Ve…

Kundaklanmýþ ruhum ve gölgeme mazhar olan sözcükler sevi dilinde nakþeden birer ikiþer.

Hayýr da þer de mademki Allah’tandý ve iþte her þerde bulduðum bir ve nice hayýrla daim kýlýyordum yolculuðumu.

Müptelasý olduðum hüzne direktif veren kader.

Müdavimi olduðum yere göðe elemle el sürdüðüm endamlý bir acýnýn da girdabýnda kayýtsýz koþulsuz teslim olduðum prangalarla zincirlenmiþ hem bedenim hem ruhum ve iþte yüreðim idi içtimada olan ve kutsanmýþ bir gün kurtaramadýðým geçmiþim ve hazan yüklü bünyemdi mademki infilak edecek olan…

Saati kaça kurmuþtum sahi, kaça?

Gecenin eþref saati.

Sabahýn ýlýk esintisi.

Günün sýcaklýðý ve güneþ altýnda ter döktüðüm.

Akþamdan kalandý çayým ve þiirlerim.

Yatýya kalandý hüzün içimi didiklediðim kadar ters takla atsam bile üstelik aðzýmla tuttuðum kuþ sürüsünden bile iz kalmazken geride.

Dökümlü etekleri ruhumun.

Deliþmen esintisi rüzgârýn.

Ufka bandýðým rahmet gibi.

Ýçimin uydusu olmuþ kalem gibi.

Renk vermeyen insanlardan geride kalan toz gibi toprak gibi.

Cebbardý madem yaþam denen kavga.

Ýthamlarýn da ardý arkasýnýn kesilmediði.

Bozguna uðramýþ olsa yürek ne ki ne?

Nemalandýðým bunca acýnýn müsebbibi kaderin deþtiði toprak zeminde ayaðýmýn altýndan kayarken mekân ve zamansýz ve vakitsiz öten horozun nispet yaptýðý çatýk kaþlý bir kümes miydi yoksa yaþamaya durduðum ve ödün vermediðim evren?

Ýhmal ettiðimse illa ki kendimle olan yüzleþmemde bir türlü barýþamadýðým kendimle ve iþte nasýl da kapýp koyuvermiþtim kendimi önce rencide edildiðim sonra recim edildiðim kuytulara gizlenen bir sözcükten ilham alýp da sayfalarca yazmaya doyamadýðým ve iþte bastýrdýðým açlýðýmý ve basmakalýp bir nizamdan sekip de nazýmla niyazýmla inþa ettiðim bir mabet misali matemim nasýl ki üstünü örttüðüm çatý katýydý yaþamýn…

Mizaç yitik bir gün daha bitmiþken.

Mihrabý yerinden çoktan sökülmüþken.

Lanetler yaðdýrdýðým varsýn olsun yalnýzlýðým ve tebessümlerimden geride kalan o tortu misali uyruðu nasýl ki yoktu günbegün depreþen hüznümün de minvalinde volta atan bir mahkûm gibi vurulduðum prangalarda da sorgu sual hak getirirken bir izotop misali sýðýndýðým o kara delik ve kör noktasý hayatýn körle yatýp þaþý kalktýðým kadar da izahý yoktu iþte yaþadýklarýmýn…

Göçen zaman.

Uçuþan polenler.

Ruhum dahi duymazken minareyi çalýp da kýlýfýný hazýrlayanlar…

Veryansýn etmek ne haddime ve serzeniþim sadece kendime yazdýklarýmdan bir adým sonrasý iken umut torbamda saklý idi iþte yarýnlarýn ýþýldaðý ve ýþýyan gözlerimden dökülen yaþýn da haddi hesabý yok iken…

Meddücezrinde yalnýzlýðýn þaha kalkan bir attan bir atýn üstünden düþtüðüm kadar da ruhumun ve yüreðimin ezildiði devasa bir batakta saklý tutulasý güneþ olsam neydi ki hem gerçi o güneþ balçýkla sývanmayacaktý dememe bile müsaade etmeyen kitle imha silahý misali kuyumu kazanlarý da Rabbe havale ettiðim.

Sistematik bir yaþam döngüsü.

Harcý âlem sözcüklerin dokusu.

Ezilen sezilerim esefle söylenen uðursuz baykuþ ve ruhumu teslim etmekten ötesini düþünmediðim bu aymazlýðýnda yalnýzlýðýn üreyen hurafelerden uzaða kaçýp zimmetlendiðim kaderin de bekasý iken o yürüdüðüm minvalde tutuklu kaldýðým kadar da beden denen hapishanede bense hali hazýrda özgürlükten dem vurup sonsuz huzura dikmiþken gözümü elbet ne gelecekti ki elimden?

Bir rüya.

Bir nüans.

Çarpýtýlmýþ gerçekler ve de…

Geviþ getiren sözcüklerden arda kalanla teselli bulduðum kadar da tecelli edecek umut dolu yarýnlarýn özlemi ile yandýðým kadar da yakardýðým Rabbime…

Yanlýþýmla ve günahýmla ve sevabýmla beklemeye aldýðým mutluluðun ibaresinde saklý iken kalemin gövdesinde saklý oyuklara sýðdýrdýðým bunca þiiri bunca duyguyu eksik etmeden de günü tamamlamadýðým kadar kalan yarýmla eþleþtiðim rüzgârda uçup gitmekten baþka þansým da yok iken yâd ellere misafir olmanýn bedelini de ödüyordum iþte güven tohumu attýðým her insanda kemale ermiþ bir ruhun özlemi ile dolup taþtýðým ve kendime yetmenin de tek þartý olmuþ iken inancýn ve umudun fýsýltýsýnda sevgiyle eþleþen yüreðimden dökülen son kýrýntýlarla kalemin gücüne güç kattýðým bir ara durak iken salýndýðým Araf’ta sonsuza kadar kalma ihtimali ile yüreðimin de alev aldýðý…