Düþlerin tarhý yok artýk bir araya topladýðým gerçeklerle söylenen yalanlarýn da yok iþte dur duraðý.

Mentollü bir tadý var ayrýlýðýn ve ölümün kasidesinde sözcükler var tohum gibi serptiðim evrene ve ayýrdýna yeni yeni vardýðým insan iklimleri var illa ki sevgimi ikileten…

Melun bir düþ saðanaðý tepelere yaðan…

Mahzun bir kuþ sarnýcýnda saklý bilinmezin.

Reþit olmayan duygularým var ses getiren ve reþit kýlýndýðým bir mezarlýk misali oysak bebeklerin ve çocuklarýn ve yaþlýlarýn gömüldüðü kimsesizler mezarlýðý.

Hoyrat ve sivri dilli rüzgâr.

Melankoli yüklü günün özeti öz veri ile yaþadýðýmýn bir adým sonrasý ihanet ettiðim içimde saklý kusursuz bir saltanat bildiðim dik yokuþlar kulvarý.

Her dara düþtüðümde.

Her yeni darbe aldýðýmda.

Gönülsüz bir seferberlik ilan ettiðim inadýna bunca kötülüðün iyiliðin en yüksek mertebe olduðunu bana öðreten kadýn.

Kaynakçam sevgi.

Dilimde anne türküsü.

Tek kozum sevgi.

Sarmalýnda duygularýn kendime bir koza ördüðüm yetmezmiþ gibi kelebek ömürlü düþlerimden vardýðým neticeler.

Mizacý dünün ve meali sürgün edildiðim coðrafyalarýn da akýbeti.

Her tetiklendiðinde iç sesim.

Her tuþa bastýðýmda çöplüðe gönderdiðim nerede ise binlerce cümle azat edilesi bir ruh ki: kalemin seyyah gövdesinde mevcut iken oyuklar…

Öylesine bir girift ki her lades dediðimde sobelendiðim.

Her günde saklý keyfe keder de deðil hani istikametim.

Bir beyanat ise þiir beyhude olduðunu bile bile yazdýðým…

Bir ibare ise verilen her komut baþým gözüm üstüne.

Sancýlandýðýnda gün doðumu sanrýlarýn eþlik ettiði.

Seviyesiz bir iletiþim kurmamak adýna kimiyle kendimi geri çektiðim.

Biliyorum ki: mokasen çizmelerim inanýlmaz sýkmakta ayaklarýmý.

Biliyorum ki: bir adým daha atarsam düþeceðim cehennem çukuruna.

Bildiklerimden ayrý düþüp bilmediklerime sadýk olduðum kadar da bilgiye ve ön görüye…

Mahlasý mý kalemimin?

Yoksa makberi mi yatýya kalan þiirlerin?

Makul olansa aslýnda yitip gitmek düzenekten kopamadýðým kadar kendimden kapýp koyuverdiðim duygularýn zümresinde tetiklenmiþ iç sesimin mazeretler yaðdýrdýðý.

Belki de bir komplimandýr sevmek en çok da kendini üzerken insan.

Bir rivayet belki de kendini sevmek en çok da egolar tavan yapmýþken ve insan ikliminde sektiðim kadar bir duygudan diðerine teðet geçtiðim gerçekler her yalaný boca ettiðinde hayat, hayta rüzgârýn da savurduðu duygularýmda muhafaza ettiðim kadar içtenliði ve sevgiyi bir harabeye dönüþen varlýðým ezkaza enkaz altýnda kalýp da ruhumun AKUT ekibine duyduðum þükran ve minnetle koþuyorum o muðlak sona.

Derin darbe olsa olsa kýyýlan içim.

Devasa nutuklar atan kimse rehavetin çöreklendiði yalnýzlýðýnda çýð gibi büyüdüðü…

Metruk hecelerden tutun da ne varsa ayan beyan ve iþte inþa etmeye uðraþtýðým yeni hayatýmýn da ön sözünü tek kalemde yazmaya niyet etmiþliðim ve hayat ne getiriyorsa bir o kadar sizden ne götürüyorsa yorgun kuþlarýn saltanatýný sefasýný sürdüðü sonsuzlukla iþtigal bir hicran bir umut ve nicesi kaftanýmla ciðer sattýðým Üsküdar’ýn dik yokuþlarý ne de olsa Aziz Mahmut Hüdai Hazretlerinin türbesinde soluklandýðým her baþým dara düþtüðünde…

Ve tavaf ettiðim devasa kâinat aþkla örülü bir zincire yeni halkalar eklediðim ne de olsa son söz henüz söylenmedi…