Terk edilmiþliðim müspet menfi týnýsýnda, yorgun anlamlar yüklüyorum belleðime ve gerçekleþtirdiðim tüm eylemlerden de almýþken nasibimi efkârla yâd ediyorum dünümü.

Sahi, rüþtünü ispatlamýþ mýydým kalemimin?

Hani, hani, üstü örtülü düþlerimi gerçek kýlmýþ olmama duyduðum inançla yoksa bir hayal miydi son on yýldýr gördüðüm?

Sözcüklerle aram hep iyi olmuþtur ve sanmýþýmdýr ki: insanlarla da aram çok iyi pekiyi demenin bir özeti midir yoksa her arkasýný dönüp gidenin ardýndan döktüðüm gözyaþý ve içimde süregelen o s/onsuz isyan?

Soru cümlelerinden ibaretim epeydir asla cevabý olmayan…

Öðretmenlik titrime yenik düþmüþ de bir öðrenci iken…

Yarým asrý devirdiðim ömrün son çeyreðinde de aklýmý peynir ekmekle yemiþliðim ile gurur duyduðum kadar ilk yarýsýnda ömrün þimdilerde kelamýn da üstünde durduðum þu son on yýlýn özetini de kapsarken yazdýðým binlerce yazý ve þiir ve iþte dünyada tek kýskandýðým iken kendimle verdiðim mücadelede hep yenik düþmemin de ertesinde tüm hayallerimden ve duygularýmdan feragat ettiðim…

Ruhumun manivelasý.

Yüreðimin mafyasý.

Merdiven altý duygulardan deðil kat çýktýðým basamaklarla iþtigal ve bir adým sonrasý:

Gerisin geri gittiðim ve içine çekildiðim o endamlý hortum.

Özverimle ve ön sözünde þiirlerin…

Ötenazi yaptýðým iken içimdeki çocuk…

Ve iþte son bir yýldýr annemle deðiþ tokuþ yaptýðým kimliðim ve bilfiil anne rolünü üstlendiðim oysaki annem beni defalarca doðurmuþken bense kýyýda köþede kalmýþ ne var ne yok týkarken ruhumdaki kirli sepetine.

Ahkâm kesenlere de minnettarým hani ve iþte günlerdir delicesine esen rüzgârda hala uçmamýþ olduðumun da ispatýdýr gergin ruhumla gergin bir ipte yürümekten de öte tepe üstü düþmemin de bir esintisi iken içimdeki girdap.

Sökün eden bu deðiþken haletiruhiyem hani günü gece geceyi gün bildiðim…

Ruhumun sandýðýnýn tozunu bunca yýl almamýþken varsýn olsun tozu dumana kattýðým yýllarýn da uzaðýnda kalayým ne de olsa en bariz tuzak iken kendim, kendime…

Harý duygularýn ve kantarý ve katarý.

Bir katarsis iken yazma eylemi þimdilerde bir iþkenceye dönüþen ve yakamdan eksik etmediðim Atatürk rozeti dünde kalan birkaç insana da dert olmuþken…

Dert mi yok dertleneceðim üstelik çok geride kalsa bile dermanýný da Allah’ýn verdiði…

Dert mi yok demleyeceðim ve iþte koyu deminde ömrün bir mizansen bellediðim hayatýn yýkýk iken insanlarla kurduðum köprülerin ki tek köprüyü yýkýk bilmiþken meðer ben ve sevgim ve sevildiðim nasýl da bir hayalden hatta binlerce hayalden ibaretmiþ:

Sesindeki soðukluðu ve mesafeyi anlar gibi olsam da üstüme alýnmadýðým nice insan hem de çok sevdiðim ve sarýldýðýnda donuk bir ruh hali ile sýrtýmý bile sývazlamayan sevginin pervazýnda seken bir serçe olsam ne ki alýcý kuþlarýn her zerremi yaðmaladýðý…

Kýrýk dökük bir mabetten arda kalan nice yýkýntý ve tüm gücümle yeniden inþa ettiðim hayatým aslýnda yeni hayatým çünkü anne-kýz rolleri deðiþ tokuþ ettik ve ben her halükarda mutluyum ve þükür doluyum yeni titrimle ve evet, ben artýk annemin annesiyim daha doðrusu annem benim tek sevdam ve sahip olmadýðým bir çocuðun yerini alan ve yerini de kimsenin dolduramayacaðý gerçeði ile minnettarým Rabbime.

Bir sitayiþ belki birden fazla insanlardan bana yansýyan.

Sitemden de öte beklentilerinin gerçekleþmediði çünkü annemin son yoðun bakým macerasýnda otuz beþ gün direnmiþken de annem Azrail’e ve de ansýzýn hâsýl olan o mucize ve evet, annem artýk servise çýkmýþken.

Bilip bilmeden kýrdýðým tek insan olmadýðýný iddia edebilirim benim kýrýklarýmsa say say bitmez ama ben saymýyorum sadece þükrediyorum Allah’a çünkü pek çok insan beklentisinden dilediðini bulmadý ve her nasýlsa annemin bu savaþtan sað çýkacaðýný deðil düþünmek nasýl da emindiler ve de arzulu, annem evine gerine dönmeyecek diye.

Ýtirafý zor ama doðru.

Ýçimde ukde kalan binlerce kýrýntý.

Ýsyanýn eþiðinden döndüðüm ve yüzümü Rabbime ve hidayete döndüðüm…

Kök söktürense nice insan hem de en yakýnlarým ve annemle bir baþýmýza kaldýðýmýz yorgun hastane güncemiz.

Ne kadar þükretsem azdýr Rabbime ama ben içimi asla bozmadýðým gibi bozuntuya da vermedim bir þeylerin yolunda gitmediðini kolayca kabullenmesem bile asla da kabullenmemiþken annemin gidici olduðunu kimse bas bas baðýran baðrýmdan kopan acýlarla ben þükrümü ve dualarýmý ördüm ve gördüm de gerçekleri ve bir kere daha anladým biz insanlarýn ne kadar aciz ve sahtekâr olduðunu.

Koþulsuz kabullenmiþlerdi oysa.

Kayýtsýz koþulsuz da sýrt dönmüþlerken…

Bense her gün yoðum bakým kapýsýnda nöbet tutarken doktorlardan alacaðým en ufak ümit vadeden haberin beklentisi ve umudu ile de asla bozmamýþken içimi…

Ben gibi çok insan tanýdým hastanede.

Beni bana uzak kýlan yakýnlarým ziyadesiyle en büyük zulmü gerçekleþtirmiþken beni bana yakýn kýlan nice hasta yakýný ile gönül baðý kurdum…

Ve kaldýðým yerden kaldýðýmýz yerden devam ediyorum ve edeceðim de Allah’ýn izniyle.

Kalemimi en arka plana attýðým bu son bir senenin yorgunluðunu da alt etmekle iþtigal hüznümün rüþtünü de çoktan ispatlamýþken kalemimin rüþtünü ispatladýðýma emin olduðum zamanlarýn çok ötesinde de yeni bir baþlangýç yaptým iþte:

Ýki arada bir derede yazmak kolay deðil ama zorlandýðýmdýr da hani kalemimin benden millerce mesafe uzaða kaçmýþ olmasýnýn yanýnda sahip olduðum onca derdi de dünde býrakma gayreti ile yaþýyor ve yazýyorum.

Azýmsanan yüreðimi çoktan sunmuþken Rabbime…

Azýmsanan dualarýmý Rabbim bilir ve kabul etmiþken.

Dua etmekten vazgeçmeyeceðim gibi yazmaktan da vazgeçmeyeceðim ve bu aralar hayli iniþli çýkýþlý olsa da rotam azýðýmdýr illa ki sevgi, umut ve iman gücü ve iþte bu üç olgunun rölantiye aldýðý yazma eyleminden azýcýk ayrý kalsam bile gelecek günlerin ve gerçekleþecek hayallerimin ýþýðýnda kanýksadýðým yeni titrimle koþuyorum Rabbime ve evet, ben artýk çocuk deðilim ve annemle þimdilik deðiþ tokuþ yaptýðýmýz sýfatlarýmýzla bir arada olmanýn verdiði huzur ve güç ile de devam ediyoruz yolculuðumuza…