‘’Ölü ya da diri fark etmez, birbirilerinin ardýndan kötü konuþanlardan hoþlanmýyorum. O ihtiyar bir bedende neþeli bir delikanlýydý, ben daha genç bir bedende yaþlý bir kadýn. Biz bu yüzden iyi anlaþýyorduk sanýrým.’’(Alýntý)

Unutulmuþ olmam fark etmez ya da içine sýðmak istemediðim bir bedenin taþýyýcýsý olmakla da izah edilmez yokluk duygusu:

Hangi mertebede olduðum tartýþýlýr ve atanmadýðým bir makam iken ölüm dilekçemin altýna kim imza atacaksa çabuk tutsun elini hadi…

Rengim kaçýk ise günün suçu ne?

Gün özürlü ise ben tutamaz mýyým elinden?

Ya, benim elimden kim tutacak ve iflah olmaz sahtekârlar hep mi pul çalacak oynadýðýmýz oyunda?

Yoksa þah-mat demenin zamaný geldi de geçiyor mu?

Þahlanan rüzgâra yan gözle b/akýyorum ve gerisin geri gidiyor ayaklarým çünkü ait olduðum aðacý çoktan aforoz etti Tanrý: köküme gelince sadece geride kalan iki diþimin köküdür hayatla aramdaki tek bað ve ben aða takýlmýþ balýk gibi çýrpýnýyorum kalemle her küstüðümde.

Bildiklerimi unutmanýn tam zamanýdýr.

Unutmaksa ilk bildirge ve iþte ekliyorum ölüm dilekçem gerçi onaydan geçmedi ama…

Ýklim savruk.

Ýklim üþengeç.

Bizim buralara henüz yaðmadý yaðmur ama yer gök yaðmalandý kurak geçen bir yaz mevsiminin ardýndan mademki Tanrý da bana ‘’yaz’’ emri verdi ve iþte yaza yaza yazý da kurutup içime kapandýðým kadar da yazgýmla hemhal býçkýn bir rüzgâra meyletmekteyim.

Evreleri kayýp þiirlerimin en çok da belleðimin atmýþken devreleri ve iþte tapusu bana zimmetli bir yalnýzlýkla s/özlendiðim kadar vuku buluyor ýssýzlýk.

Aþkýn hanesinde.

Özlemin haresinde.

Sarpa saran hüznün bakir sevgisinde ve meylettiðim yalnýzlýk sözcüklere de kulp taktýðým bir gün ortasý seviþtiðim kalemle açýk seçik gel gör ki müstehcen deðil bizim ulu orta sevdamýz.

Ben yakarým kâðýt yanar.

Ben yazarým kalem küser…

Tünediðim bir sözcükte ve turladýðým bir göçükte muhabbet erbabý þiirin ilk dizesinde sekerim kuþ gibi ve nasýl da sakarým elim kâðýt kalem tutar da bir tek tabak tutmaz ve kýrarým peþinen kýrýldýðým kadar kanarým kanattýðým kadar ve susarým.

Lafýn nereye gittiðini tayin edemediðim için özgür býrakýrým ruhumu ve özgürce sevip kalemi salarým boþluðun tarlasýna:

Nadasa aldýðýmdýr iç sesim takriben otuz sene süren suskunluðum.

Nidalardýr tam takýr kuru bakýr.

Ýmgeler somurtur kalem can çekiþir ben aþka her susadýðýmda ve sustuðum kadar kalem koþar.

Yazarým coþkuyla.

Yazamadýðýmda kan kusar kalem tuttu derim.

Midemde ne ararsan var:

Sofuyum belki de ve içtiðim çayýn deminde demlenirim.

Safi safým ve saf tuttuðum kalede kalemim infilak eder her yenik düþtüðümde.

Mizacýmdýr yaralý olan.

Mealimdir saçma yiyen ve saçmalarým içim acýdýkça.

Bu gün suskunum yarýna Allah kerim.

Dünün yâdýnda iç çekerim dýþýmda býçkýn rüzgâr ve tüm sözcükleri yalnýzlýða serperim belki de sersem sepelek uzandýðým þu beyaz boþluktur beni þaþkýna çeviren en çok da ne yazacaðýmý bilmediðim kadar merakla coþkuyla kalemi olta misali salarým denize.

Göðün kýmýltýsýdýr içime yaðan.

Yerin hezeyanýdýr ne zamanki zemin ayaðýmýn altýndan kaysa.

Aþkýn aksanýdýr kör kuyularda kaybolmuþ ilk gençliðim ve yýllarýn vardiyasýdýr süregelen sessizliðim…

Köhne bulutlarda kurumuþ bir çiy tanesi.

Hengâmesi ömrün sarkýtlarda saklý içimde kalan ukdelerin her biri.

Bir manivela adeta mehtapla sözlenen renkler aslýnda gecenin kara kuþaðý çocuk gelinin ufacýk bedenine takýlmýþ ziynetler hatýrýna sevginin aþkýn da inhisarýnda çocuk masumiyetinin kumanyasý serlerle yüklü sýrlar serilmiþ bir bir surlarýna þehrin ve yanýk mektuplar körelmiþ ve kor almýþ insanlýðýn unutulduðu izbelerde saklý kör nidalar kör bakýþlar aksayan ayaðýnda þiirin süregelen o yenilgi ve mahlasý yitik þiirlerle örülü mabedi þairin ve iþte duygular fora, revnak sözcüklerle örülü bakýþlarý bilinmezin indinde sýralanmýþ heceler nasýl da birbiri ile kavgalý alfabeden firar eden tüm harfler…