Meczup bir iklimim ben…

Ah, firarisi aþkýn zemheride saklýdýr benim yazýlmamýþ tüm masallarým:

Ya, yazdýklarým?

Misilleme yapar parmaklarým on parmak deðildir yazdýðým ayaðýmdakileri de ekledim mi yirmiden þaþmam þiiri de aþký da kolay kolay aþmam.

Þaþkýn bir rüzgârým ben tenimde dalgalar alýr beni çeker içine þaþalý acýlar.

Tinimse kýrgýndýr.

Titrimde saklý o kýrýk uçurtma hani baþýmý alamadýðým kadar kendimden aþtýðým daðlar ne ki yaratýsý hüzünse evrenin Yaratýcýda saklýdýr benim yürek þifrem bu yüzdendir de zaman zaman kendimden gitme sebebim.

Alýcý kuþlarý misafir eyledim gene geçtiðimiz yaz.

Vericilerim öylesine dargýndý ki semiren bilinmeze.

Tepe taklak oldum bir akþam vakti hüznümse dip yapmýþken ben tanrýcý bir kuþa meylettim ve kendimden firar ettim gecenin o kör ve de kor vakti.

Kodladýðým sýrlarým var.

Sarmalýnda semanýn d/okunamadýðýmda bir an olsun kendimden uzak kalýp da ölüme yakýn durduðum.

Sancým dinmez benim.

Sanrýlarýmsa gerçek gibi.

Meylettiðim bir arzu mealim nasýl ki melankoli…

Anneciyim ben annesizliðe dargýn.

Annemin annesiyim ben nasýl ki hüzündür dalkavuðum.

Küçüktür elleri hem yaðmurun ve þarkýlarýn da ç/aðladýðý gibi…

Kaçamak bakýþlarýnda aþkýn aþka tutulan için için o zemheri.

Kayýt açtým bir güne daha ama yetmedi.

Yetinsem de yetemedin insanlara en çok da yatýya kalan yetilerim derlediðim þiirlerim ben hala dünde yaþayan bir öðrenci gibi nasýl ki üstüme baþýma bulaþtý tebeþir tozu ve iþte öðretmen kürsüsüne tayin edildiðim o ilk günün heyecaný asla hýz kesmedi.

Ya, þimdi?

Öncemde asýlý bir kilim gibi.

Ýklimin ölgün sesinde saklý acý gibi.

Açamadýðým kalbimde þakýyan kuþlarýn titrek kanatlarýna yaðan çiy gibi çið çið yediðim hüzünde çað atladýðým bunca þiirde belki de çemkiren iblise okuduðum lanetin ertesi ettiðim her tövbede koþtuðumdur tek gerçek biricik Rabbime.

‘’Birden gözlerim onun kapkara, kocaman ve acý çeken gözleriyle karþýlaþtý. Afalladým ve kalakaldým. Eðer þairler birdenbire þair oluveriyorlarsa ve ben de eðer bir þairsem, iþte o gün þair olmuþumdur kesin. Belki o kara ve kocaman acýdan özür dilemek için yazýp duruyorumdur.’’(Alýntý)

Ne uyruðum var ne de uydusuyum bir þeylerin.

Ne uyumlu ne uyumsuz uyduruk bir þiirden hallice beti benzi atan bir þiirde beklemeye aldýðým þehrin öten vapurlarý.

Rakýmým aþk.

Rengim beyaz.

Bir de þafak attý mý?

Þanlý dünüm semiren hüznüm salkým saçak benliðim ve hýrpani benliðim bense bir gazap üzümü meylettiðim kâh dünüm kâh yarýným aþký ilke edindiðim çocukluðumun titri ise geçerken yalnýzlýktan sancaðýmsa elimde saydýðým þafaklarýn gizinde büyüyen bir acýyým.

Simyacý yüreðim.

Yorgun bedenim.

Hem yaþ aldýðým hem yas aldýðým olsa olsa onay gören bir yasa misali.

Önsözü yoktur kimi þiirin kimi insanýn.

Þair doðmadým þair ölmeyeceðim ama her zerrem her fikrim zaruri yenilgim ben aslýnda þiirlerden ibaretim.

Þiir, topraðým.

Þiir, rüzgârým.

Þiir, vebalim.

Þiir. resmigeçit yapan ömrün muadili.

Þiir yer þiir içerim ve ben þair deðilim olsa olsa sonsuz dizelere denk düþen bitimsiz bir þiirim ve tecellim ve tek tesellim.

Hamt ettiðim kadar hayta rüzgârdan medet umdum.

Hem sevdim hem vuruldum.

Seðiren gözümde yeþeren bir çiçek misali.

Seken kör kurþunsa mizacým besbelli.

Þair deðilim çünkü ben þiirden ibaretim.

Þairin dediði gibi:

‘’Sonra gittin.
Çocuk oldum bir daha, aðladým.
Kaç þiir, kaç kere sular altýnda kaldý.
Kitaplar, aþk, her þey.
Her þeyi son bir kere daha kurtaramazdým.’’

Þair kimliði iken yeknesak bir unvan…

Þiir ise ruhumun sarmalýnda kaynayan bir kazan…

Baskýna uðradýðýmda þiirin tetiðine basýlý bir kelamdan medet umduðum kadar þiirdir içtiðim her yudum ve þiirdim biçtiðim kadar ruhun tutkusuna eþlik eden kâh bir hezeyan kâh bir heyecan…

Ben þair deðilim çünkü ben þiirim, azizim…