Köyün biraz ilerisindeki çam aðaçlarýyla kaplý tepenin yamacýnda, taþlý çakýllý bir düzlüktü meþhur “Cinli Tepe”.  Aslýnda tepe filan deðildi, tam ortasýndaki patikadan çam ormanýna gidiliyordu. Köyün güneyindeki mezarlýðýn ilerisinde bulunan yokuþ çýkýldýktan sonra arazi hafif aþaðýya doðru meyil alýyor ve köyün evleri görünmez oluyordu. Ýþte burada cinli tepenin sýnýrlarý baþlýyordu.  Bir zamanlar eþeðini, atýný alan bu güzergâhý kullanýyordu çam ormanýna ulaþmak için. Þimdilerde ise yalnýzca gündüzleri ve cesareti olanlar geçebiliyorlardý bu mevkiden. Anlatýlan hikâyeler yalnýzca bu köyde deðil tüm civar köylerde de meþhur olmuþtu üstelik. Ýlk hikâye bundan yirmi sene öncesine dayanýyordu. Yedi göbektir bu köyden olan Salih Emmi’nin baþýna gelenler bugün bile gizemini koruyor ve bir efsane gibi dilden dile anlatýlýyordu.
 
Salih Emmi köyün ihtiyarlarýndan birisiydi. Dedesi birinci cihan harbinde ve babasý istiklal harbinde þehit olmuþtu. Dedesinin de babasýnýn da mezarlýkta boþ mezarlarý vardý ama cenazeleri köye gelmemiþti. Salih Emmi askerlik yaparken ikinci cihan harbi çýkmýþtý. Tam teskere alacakken yeni tamim yayýmlanmýþ ve Salih Emmi bir sene daha askerde kalmýþtý. Sonunda köyüne dönmüþtü ve annesiyle eþi Hafize’ye düðün bayram olmuþtu.
 
  Birkaç parça kýraç tarlasý, bir de baðý vardý Salih Emmi’nin. Köy genel olarak verimli topraklara sahip olmayan kurak bir yapýya sahipti. Tarla, bað, bahçe alanlarý kýsýtlýydý. Genellikle taþlýk arazi yapýsý köyü çetin bir hale dönüþtürüyordu. Ancak köyün kuzeyindeki tepelerde yükselen çam ormanlarý köylü için ikinci bir gelir kaynaðýydý. Kimi köylü kurumuþ aðaçlarý keser, kimi köylü mangal kömürü yapardý. Salih Emmi de tarlasýnda baðýnda iþi gücü yoksa ormana gider çam aðaçlarýnýn kurumuþ dallarýný keser ve eþeðine yükleyip köyüne getirirdi. Bu kurumuþ dallar ya kýþ için kömürlüðe istiflenir ya da ekmek piþirmek için ocakta yakýlýrdý. Salih Emmi’nin iki oðlu vardý. Eþi Hafize ikinci oðlunu doðururken vefat etmiþti. Köylünün ve yaþlý annesinin o kadar ýsrarýna raðmen Salih Emmi tekrar evlenmemiþti. Aslýnda köyde iki, üç hanýmý olan birçok kiþi vardý. Ama Salih Emmi eþinin hatýrasýna saygýsýndan ya da eþine olan sevgisinden tekrar evlenmemiþti. Bu yüzden yaþlý annesi Salih Emmi’ye sýk sýk öfkelenir ve söylenirdi sað iken;
 
-A benim aklý kýt oðlum, iki bebeyle köy yerinde evlenmeyip de ne edeceksin? Ölüm Allah’ýn emri, ölenle ölmek olur mu hiç? Hadi kendini düþünmezsin bu öksüz bebeleri de mi düþünmezsin? Benin bir ayaðým çukurda, bugün varým yarýn yokum. Ne edeceksin ben öte tarafa gittiðimde? Konuþsana a benim alýk oðlum, söz etsene a benim yetim oðlum!
 
Ama Salih Emmi bu konuda hiçbir zaman konuþmazdý. Sanki bir suskunluk yemini etmiþ gibiydi. Annesinin dediði gibi de oldu, her fani gibi vefat etti annesi Salih Emmi’nin. Ama Salih Emmi inadýndan dönmedi, evlenmedi bir daha.
 
Salih Emmi köyde sayýlan, sevilen birisiydi. Kimseye bir zararý dokunmaz, kimsenin etlisine sütlüsüne karýþmazdý. Ýki oðluna hem annelik, hem babalýk yapmýþtý. Ýki oðlunun da okumasýný istemiþti. Ancak yalnýzca küçük oðlu Musa’nýn okumaya istidadý olmuþtu. Küçük oðlunu kasabada yatýlý okula yazdýrmýþtý. Büyük oðlunu da önce askere yollamýþ, sonra köyden evlendirip koyun ve keçileri oðluna vermiþti. Þimdi evde büyük oðlu, gelini ve torunuyla beraber yaþamaktaydý. Evde durmayý pek sevmezdi Salih Emmi, ya tarlasýndaydý, ya baðýnda ya da ormanda. Evde olduðu zamanlar gelinine yardým eder, torunuyla vakit geçirirdi.
 
Olayýn olduðu gün Salih Emmi her zaman olduðu gibi sabah erkenden uyanmýþ, sabah namazýný kýlmýþ ve azýðýný, baltasýný, eþeðini alýp gün doðarken yola koyulmuþtu. Mezarlýktan geçerken dedesinin, babasýnýn, annesinin ve eþi Hafize’nin mezarlarýný ziyaret etmiþ, ruhlarýna Fatihalar okumuþ ve mezarlarýn üzerlerinde biten otlarý temizlemiþti. Sonrasýnda eþeðine binip bugünlerde cinli tepe olarak anýlan yerden çam ormanýna gitmiþti. Ormanda olmayý seviyordu Salih Emmi. Kimi zaman köyden gelenlerle çalýþýr, sohbet eder; kimi zaman da kendi baþýna ormaný dinlemeyi severdi. Her zaman yaptýðý gibi eþeðini ulu aðacýn yanýndaki kayanýn dibine baðladý. O kayanýn dibinden ince bir sýzýntý halinde fýþkýran pýnardan su içti. Baltasýný eline alýp kurumuþ dallarý görmek için gezinmeye baþladý. Heybesini de omzuna geçirmiþti. Bir yandan da kurumuþ çam kozalaklarýný topluyordu. Böylece öðle vaktine kadar çalýþtý. Öðlenleyin güneþ tepeye vardýðýnda pýnardan abdest aldý ve öðle namazýný kýldý. Ardýndan azýðýndaki yufka ekmeðini, soðanýný, salatalýðýný, peynirini yedi. Ulu aðacýn dibinde biraz kestirdikten sonra tekrar ormanda gezinmeye ve çalýþmaya koyuldu. Böylece akþama kadar ormanda kalmýþ oldu.
 
 Ormanýn temiz havasýný, temiz suyunu çok seviyordu. Ancak bu kez gecikmiþti. Hava kararmak üzereydi, alacakaranlýk her yeri sarmýþtý. Salih Emmi telaþla eþeðine yükünü sardý ve ipinden çeke çeke köye doðru ilerlemeye baþladý. Bu saatte köyden de kimse kalmazdý ormanlýk yerde. Karanlýk çöktü mü ormanýn nasýl zifiriye döndüðünü biliyordu Salih Emmi. Taþlarýn çakýllarýnda arasýnda biraz ilerledikten sonra cinli tepe olarak bilinen düzlüðe ulaþmýþtý. Hava iyiden iyiye kararmýþtý ve yýldýzlar meydana çýkmýþlardý. Ay henüz doðmamýþtý. Burayý da aþarsam köye ulaþtým diye içinden geçirdi. Biraz daha ilerledikten sonra eþeði alýþmadýk bir þekilde huysuzlandý ve yüksek sesle anýrmaya baþladý. Salih Emmi acaba bir yerine diken mi battý diye el yordamýyla eþeðin saðýný solunu kontrol ederken biraz ileride patika yolun tam ortasýnda büyük bir ýþýk parladýðýný gördü. Korkmuþtu ve korkudan geriye doðru birkaç adým atýp yere düþtü. Iþýkla birlikte korkunç bir uðultu yükseliyor ve kulaklarýný týrmalýyordu. Elleriyle kulaklarýný kapattý. O sýrada eþeðin ipi elinden çýktý ve eþek ormana doðru koþturmaya baþladý. Salih Emmi o kadar çok korkmuþtu ki eþeði düþünecek hali kalmamýþtý. Iþýk ve ses giderek yükselmeye baþladý. Ardýndan ýþýklarýn içinden kapýya benzer bir huzme göründü. Salih Emmi elleriyle gözlerini kapattý. Bir yandan da dua okuyordu. Biraz daha bekledikten sonra ses yerini sessizliðe býraktý. Ancak karanlýðýn içinde ýþýk saçan kapýya benzeyen þey olduðu yerde duruyordu.
 
Salih Emmi’nin oðlu akþama doðru koyunlarý ve keçileri aðýllarýna kapatmýþtý. Eþi akþam yemeðini hazýrlýyordu. Elini yüzünü yýkadýktan sonra oðluyla oyunlar oynadý. Hava kararmaya baþlayýnca eþine;
 
-          Esme babamý gördün mü bugün hiç? Diye sordu. Esme;
-          Yine gün doðmadan çýkýp gitmiþ. Dedi. Musa düþünceli bir þekilde baþýný kaþýdýktan sonra;
-          Dün bana ormana gideceðim demiþti, hiç bu kadar geciktiði olmadýydý. Baþýna bir þey gelmiþ olmasýn babamýn? Diye kendi kendine söylendi. Esme;
-          Allah esirgesin, babam akýllý adamdýr. Yemek olmak üzere, istersen karþýna git, babamý al da beraber gelin dedi. Musa;
-          Doðru dersin, gidip babamý alayým geleyim. Dedi. Oðlunun baþýný okþadýktan sonra evden çýkýp yola koyuldu.
 
Yolda tarlasýndan, baðýndan, bahçesinden, ormandan dönen birkaç köylüyle selamlaþtý. Muhittin Amca’yý görünce;
 
-          Selamýn Aleyküm Muhittin Emmi diye selam Verdi. Muhittin Amca;
-          Ve Aleyküm selam Musa yeðenim. diyerek karþýlýk verdi sevecen bir tavýrla.
-          Muhittin Emmi babamý gördün mü? Diye soru Musa hafif telaþlý bir tavýrla. Muhittin Amca ise
-          Yok, görmedim. Hayýrdýr bir sorun yok inþallah yeðenim? Diye karþýlýk verdi. Musa;
-          Ormana gidecekti bugün, bu saate kalmazdý. Meraklandýk, karþý gideyim. Dedi, Muhittin Amca;
-          Normalde ormanda karþýlaþýrdýk ama bugün hiç karþýlaþmadýk yeðenim. Bu durum varsa benim oðlaný da ileteyim senle. Dedi, Musa;
-          Yok emmi, öyle bir bakayým ben. Dedi. Muhittin Amca;
-          Ýyi, gece kalmýþtýr, meraklanma, bir durum olursa bana da haber ver. Dedi.
-          Olur emmi veririm, Hadiyin görüþürüz.
-          Görüþürüz yeðenim.
 
Musa Muhittin Amca’dan ayrýldýktan sonra köyü çýkmýþtý ki mezarlýkla karþýlaþtý. Hava kararmaya yakýndý. Bir anda taþ kesildi Musa. Annesinin vefatýndan beridir mezarlýktan korkar olmuþtu. Annesi kardeþinin doðumunda vefat etmiþ, tüm köy yas sarmýþtý. Musa o zaman küçücük bir çocuktu. Aslýnda insanlar bir þeyin farkýnda olmadýðý düþünmüþler ve bu kadar küçük yaþta öksüz kalmasýna baya üzülmüþlerdi. Ancak Musa her þeyin þaþýrtýcý þekilde farkýndaydý. Annesinin cansýz bedenini gömülmeden önce görmüþ, soðuk cesede uzun uzun sarýlmýþ ve aðlamýþtý. Önce annesinin uyuduðunu sanmýþtý. Ama onca aðýtýn içinde nasýl uyanmadýðýný anlamamýþtý. Sonra annesini beyaz bir beze sarýp, tahtadan bir kutunun içinde mezarlýða götürdüler. Musa tüm olanlarý hayretle ve þaþkýnlýkla izlemiþti. Sonra tüm köylü hep bir elden annesini daha önceden kazýklarý bir kuyunun içine koyup üzerini toprakla örttüler. Musa bu manzara karþýsýnda dehþete kapýlmýþtý. Çýkarýn annemi diye baðýrýyor, çýðlýklar atýyordu. Ama Musa’yý kollarýndan tutup baðýrlarýna basýyorlar, üzüntüsünden aðladýðýný sanýyorlardý. O zamandan beri mezarlýktan korkardý Musa. Bayramlarda, mübarek günlerde mezarlýk ziyaretlerine katýlamaz; ormana giderken yolu kýsaltýyor olsa da mezarlýðýn içinden geçmeye cesaret edemezdi. Hele ki alacakaranlýkta ya da karanlýkta korkusu kat be kat artardý. Þimdi de öyle olmuþtu. Mezarlýðý görür görmez, sinsi bir korku dalgasý sardý tüm bedenini. Bir an durdu. Mezarlýðýn içinden geçemeyecekti yine. Mezarlýðý dolaþmaya karar verdi ve mezarlýðýn sað tarafýndan ormana doðru hýzlý adýmlarla yürümeye koyuldu. Uzaklardan acý acý baðýran bir eþek sesi duyuluyordu. Eþek sesiyle birlikte köpekler de havlamaya ve ulumaya baþlamýþtý. Musa’nýn korkusu bir kat daha arttý ve adýmlarýný hýzlandýrdý. Bu eþek babasýnýn huysuz eþeði olabilir miydi?
 
Mezarlýðý biraz geçmiþti ki ileride çam ormanýna çýkan taþlýðýn üzerindeki patika yolda bir ýþýk parladýðýný gördü. Ateþ dese ateþ deðil, araba dese bu yola araba giremez, merakla koþmaya baþladý. Yaklaþtýkça ýþýðýn bir adam boyunca olduðunu gördü. Bir kapýya benziyordu sanki. Þaþkýnlýðý, korkusu ve koþuyor olmasý nefesinin daralmasýna neden oluyordu.
 
Salih Emmi ne kadar beklediðinin farkýnda deðildi. Durmadan bildiði dualarý mýrýldanýyordu. Sonra acý duymadýðýný fark etti. Kalbinin hýzlý atýþlarý ve biraz önce poposunun üzerine düþmesinin dýþýnda hiçbir þeyi yoktu. Gözlerinin önündeki parýldayan ýþýðý hayatýnda ilk defa görmekteydi. Akþam vakti, bu ýþýðýn kaynaðý ne olabilirdi akýl erdiremiyordu. Korkudan titreyen dizlerinde derman kesilmiþti sanki. Derin bir nefes alýp gücünü topladý ve ayaða kalktý. Yüksek sesle;
 
-          Bismillahirrahmanirrahim! Dedi. Allah’ým sana sýðýnýrým, sen her þeyin yaratýcýsýsýn, sen beni koru Yarabbi!! Diye ekledi. Sonra Kim o?!! Kimsin?!! Diye baðrdý.

Karþýsýndan herhangi bir ses gelmiyordu. Iþýklarýn içinden masmavi gökyüzünü gördü. Güneþi gördü, büyük binalar gördü. Gece vakti bu gördüklerine inanamýyordu. Bir pencere misali açýlmýþ baþka bir dünyayý gösteriyordu sanki bu ýþýklý kapý. Hatta hafif bir esinti bile geliyordu. Ancak esinti ile gelen hava oldukça kötü kokuyordu. Salih Emmi önce arkasýný dönüp kaçmak istedi. Sonra bu isteðinden vazgeçti. Ömrü boyunca hiçbir þey den kaçmamýþtý. Eðer ecinni filan deðilse bundan kaçmaya la lüzum yoktu. Duyduðu ecinni hikâyelerine de hiç benzemiyordu gördükleri. Ecinniler genellikle siyah köpek ya da siyah keçi kýlýðýna girerlerdi. Eðer insan kýlýðýna da girerlerse uzun boylu, çirkin ve dahasý ayaklarý ters olurdu. Ortada ne köpek, ne keçi ne de bir insan görünüyordu. Usulca ýþýklar içinde parýldayan kapýya doðru yöneldi Salih Emmi. Güneþ çoktan batmýþtý ama kapýnýn içindeki görüntülerde güneþ tepedeydi. Gökyüzü görünüyordu. Bir de daha önce hiç görmediði devasa binalar. Anlam veremiyordu gördüklerine, korkuyordu ama merak da ediyordu. Kendi kendine acaba ermiþlere mi karýþtým diye düþünmeden de edemiyordu. Duyduðu çoðu hikâyede evliyalarýn böyle bir anda Mekke’ye Medine’ye gidip gelebildiklerini duymuþtu. Anlam veremiyordu.
 
Ürkek adýmlarla kapýya doðru yanaþtý. Burada gece orada gündüz, ne olabilirdi bu? Onca yýl yaþamýþ ve bunun benzeri bir þeyle ömrü boyunca karþýlaþmamýþtý. Alaman’a çalýþmaya giden birkaç tanýdýk köye geldiklerinde resimli bir kutudan bahsetmiþlerdi. Ýçinde sinema oynatýlýyormuþ ve radyoda duyduklarý haberleri okuyan insanlarý da gösteriyormuþ. Acaba onun gibi bir þey miydi? Biraz daha yanaþtýktan sonra ýþýðýn kapýnýn içindeki güneþten kaynaklandýðýný anladý. Sýcak bir esinti geliyordu içeriden. Ýyice yaklaþtýktan sonra elini korkarak uzattý kapýya. Ama hiçbir þey olmadý. Sonra bir adým içeri attý. Yine bir þey olmadý. Sonra komple içeri girdi. Bir anda gece gündüz olmuþtu, hava aydýnlanmýþtý. Gördükleri karþýsýnda silini yutmuþ gibiydi.
 
Musa biraz duraksadý nefes almak için ve babasýný gördü ýþýðýn karþýsýnda belli belirsiz. Iþýðýn içine doðru ilerliyordu. Sanki büyülenmiþ gibiydi. Derin bir nefes aldý ve
 
-          Babaaa! Bab… baaaa! Diye baðýrmaya çalýþtý.
 
Ancak korkudan ve koþturmaktan nefesi baðýrmasýna mani oluyordu. Biraz durdu. Derin derin nefesler aldý. Ardýndan bir gayretle tekrar baðýrdý;
 
-          Babaaaaa! Babaaaa! Beni duymuyor musun Babaaaaa!!
 
Ancak babasý onu duymuyordu. Iþýklarýn içine girdi ve gözden kayboldu. Musa olanca hýzýyla koþtu. Bu olsa olsa ecinniler olmalýydý. Özellikle güneþ battýktan sonra yer gök mühürlenirmiþ diye duymuþtu ve bu saatler ecinnilerin saatleriymiþ. Çocuklar sokaða salýnmazmýþ, gerekmedikçe dýþarýya çýkýlmazmýþ. Bu bilgiler dönüyordu Musa’nýn kafasýnda. Ne yapacaðý hakkýnda bir fikri yoktu. Koþarken bir kandan da besmele çekmeye baþladý. Ama ýþýklara yaklaþtýðýnda ýþýklar daha bir parlamaya baþladýlar. Sonra toplu olduklarý yerden saða sola daðýldýlar. Bir anda her yer aydýnlanmýþtý. Bir ýþýk topu Musa’nýn kafasýnýn üzerinden geçti. Ardýndan hepsi toplanýp gökyüzüne doðru gitti. Musa diz çöktü ve baþýný ellerinin arasýnda aldý. Büyük bir gürültü duydu. Babasýný merak ediyordu. Sonra bir anda her þey bitti. Ortalýk sessizliðe ve karanlýða büründü. Musa bir süre öylece bekledi. Uzaktan eþeðin sesi duyuluyordu. Köpekler durmadan havlýyorlardý. Musa saðýna soluna baktý. Babasý ortalýkta görünmüyordu.
 
-          Babaaaa! Babaaaaa! Babaaaaa! Diye baðýrmaya baþladý. Ama ses seda yoktu.

Yýldýzlar görünüyordu gökyüzünde. Babasýna ne olduðu hakkýnda hiçbir fikri yoktu Musa’nýn köye doðru koþmaya baþladý. En iyisi yardým çaðýrmaktý. Muhtemelen ecinniler babasýný kaçýrmýþlardý. Bunu çözse çözse köyün imamý Mustafa Hoca çözebilirdi. Nefesinin kesilmesine aldýrýþ etmeksizin köye doðru koþtu.
 
Salih Emmi ýþýklarýn içine girdiðinde kendini daha önce hiç görmediði bambaþka bir dünyada buldu. Gördükleri þimdiye kadar gördüðü hiçbir þeye benzemiyordu. Karþýsý neredeyse bulutlarý delecek kadar uzun ve büyük binalarla doluydu. Arkasýna baktýðýnda geçtiði kapýnýn karanlýklar içinde olduðunu gördü. Burasý geldiði yerdi ve geldiði yerde hava karanlýktý. Buna bir anlam veremedi. Baþý döner gibi oldu. Sonra olduðu yere oturum kaldý. Elleriyle yere dokunduðunda yemyeþil ve yumuþak çimleri hissetti. Geldiði yerde patika yol taþlar ve çakýllarla örtülüydü. Çimlerin üzerine oturdu. Gökyüzüne baktý. Gökyüzü masmaviydi. Ama gökyüzünde bir þeyler vardý. Demirden mavi ýþýklý tabut gibi kutular gökyüzünde uçuyorlardý kuþlar gibi. Bu nasýl olabilirdi? Acaba ben öldüm mü? Diye geçirdi içinden. Öldüm ve cennete mi geldim? Sonra kulaklarý saðýr edecek denli yüksek bir sesle yere kapaklandý. Kýyamet kopuyor zannetti. O sýrada gördüðü kadarýyla geçtiði kapý sarsýntýyla kaybolup gitmiþti. Salih Emmi bildiði ne kadar dua varsa okumaya çalýþýyordu. Gözlerini kapattý ve yerde bir süre öylece bekledi.

DEVAM EDECEK...