Bu gün üþüyorum, belimden esen soðuk bir hava, bedenimi sarýyor. Pütürsüzce týrmalamadan, titreten bir huzur var içimde ve ben bu gün üþüyorum… “Bazen gözler her þeyi anlatýr.” der derviþler. Sorabilseydim keþke “Neydi bu güneþin bedenimi kavurmasýna raðmen, hissettiðim bu soðukluk.”soramazdým zaten. Bu gün gözlerime bir lale dokundu, bu gün gözlerim matemle baktý, bu gün gözlerim katre-i matemi anlattý…

Meleklerin masumiyetimiydi, karanlýklarýn þeytanýmý, kimdeydi bu ten kokusu, baþýmý döndürürcesine bir heyelan sarýyordu kalbimi. Çarpýyordu dudaklarým birbirine ama ne söylediðini bilmeden mýrýldanýyordu; bakamadým tekrar bir Hîra daðý topraðý kadar güzel gözlere, serçenin aðlamasýndan korktuðu gibi korktum tekrar üþümekten…

Leyla ile Mecnunun bir kýssasýný andým ardýndan bir aðabeyim anlattý diyerek. Mecnun, Leyla’nýn evinin önünde durmuþ arkasý dönük gökyüzüne bakmaktadýr. Leyla da cam'dan ona bakmaktadýr. Yoldan geçenler “ey Mecnun, Leyla sana bakar sen arkaný dönmüþ gökyüzüne bakarsýn”… Mecnun þöyle cevap verir; “Leyla’mýn ev'inin gölge'si bile bana yeter...” bir an gölge bile yanýmdan geçerken yetti bana sanki… Bedenim þu satýrlarý yazarken burada ama ruhum bir toprak olmak istiyor ya da Tengri daðýnýn semalarýnda havalanmak sonra kendimi en tepeden býrakmak düþünmeden o an; aklýmý yüce tanrýya býrakarak adrenalinin en üst zevkini yaþamak istiyorum…

Bir insan ayný þarkýyý saatlerce dinler mi? Dinlermiþ meðersem “Kan revan içindeyim, yâr im’in peþindeyim, cennetin izindeyim. Kurtar ne olur!”bu dizeler ne anlatýyordu ki bu kadar dinlendi? Bir insan fazla konuþursa acýsý artar der veliler o zaman susalým ve hâkim olana býrakalým her þeyi ve “Kurtar ne olur!”diyelim…

Mahmut Alperen Kýlýnckaya