Bir vazgeçiþi ihbar ediyorum, yüce Tanrým:

Aklýmýn iplerinde saklý dualar ve Bakara Suresi:

Ýhtiþamlý bir aþkýn varlýðýna sadýk olduðum kadar yakýnýmdasýn ulu Mevla’m.

Göðün komplimanlar sunduðu bir yakarýþ bir esinti hem endiþeye de mahal yok mademki Sensin koruyan kutsayan beni.

Ýdare lambasýnda kitap okuyarak geçti yýllarým ve o zaman dilimi ki; dilimlere ayýrdým ben önce yüreðimi sonra beynimi.

Ýçimde semiren bir hüzün aðacý gölgesinde soluklandýðým.

Ruhumun patikalarýnda düþe kalka büyümedim de hem ben.

Saf bir çocuk muydum da hep af diledim baþka insanlar adýna?

Dilemmasýnda hayallerin hep mi kulp takýlýrdý kendi halinde bir insana?

Ýmha edemediðim kötülüklerden mustarip iki yakam bir araya gelmese bile hep Ýstanbul’a öykündüm ve ne zaman demlensem bir yakada diðerine yolculuk yapmak istedim.

Anadolu ve Rumeli.

Yakalar kazan ben kepçe.

Ýstanbul’un dik yokuþlarý ve süt limandý ruhum ne zaman yolum düþse Üsküdar’a ve Aziz Mahmut Hüdai’nin türbesini ne zamanki tavaf etsem.

Aksayan ayaklarýnda o tekir kedinin.

Sarmalýnda sarmanýn sadýk kaldýðým sevginin de ikbali.

Sözcüklerim yumuþak ve içimi ferahlatan o esinti.

Ben ki bir sarnýçtým kimi zaman.

Belki de savruk bir nida sürüklendiðim kadar bir duygudan diðerine.

Ýlhamým ve ihbarýmsa hep kendimi.

Ýman gücümde saklýydý sevginin ve Ýlahi Aþkýn zaferi.

Hüznümle sarmaþ dolaþ.

Kabrimdeki tek yoldaþ ise mezar taþým ve ihmal ettiðim kadar kendimi ikazý büyüklerimin ve iþte nazarýnda öðütlerin köhne bir sarnýçtan da öte içine düþtüðüm kuyunun soðuk üþüten haznesi.

Mihenk taþýmsa sadece sevgi bense taþkýn bir aþka meyyal.

Yüreði titreten duygularla hemhal.

Göðün müdavimi bir kýrlangýç yerin kaç kat dibinde saklý ise yüreðimin ganimeti.

Öznemle özlemimle kavrulduðum ve her ne hikmetse saða sola savrulduðum.

Bir avuntunun izinde.

Bir savunma mekanizmasý iken o kaçýþ ve kanyonlarda kaybolmuþ bir uçurum çiçeði: gelincik bellediðim annemin narin yüzü ve gül mizacýmla sektiðim nazenin bir çiçek olmakla iþtigal bazense yýldýz kimliðimle boy ölçüþtüðüm Samanyolunun neferi.

Göðün münferit havasýnda saklý.

Aþkýn ihtiþamýnda farklý bir meal.

Azla yetindiðim kadar azýðým sevgi kimi zaman azýmsandýðým vazgeçmediðim bir minvalde köküme baðlý.

Þimdimle coþkun.

Dünümle hüzünlü.

Yarýna meylettiðim kadar yâdýnda ömrün gel-git ömürlü.

Hazaný öðüttüm de geldim.

Aþký serdim zemine ve kardýðým özlemi büyüttüðüm kadar da içimdeki sevgiyi ben yemin ettim kutsalýmýn üstüne.

Þerh düþtüðüm bir ömürden arda kalan mademki þiarýmdýr sevgi.

Ve iþte gönül kubbemde saklý neyim var neyim yok ayaklarýna serdim annemin.

Hoþlaþan bir bakýþ.

Coþkun bir tufan.

Ýman gücünden doðan o ilham.

Rengi silik olsa bile parmak izimin kalem tutan elimle kavradýðým sonsuzluk nasýl ki Rabbin bana sunduðu bir hazine…

Aþkýn özlemle izdivacý tutuklu dilim tutkun yüreðim ve ben estiðim kadar da mert bir neferim bir ipin ucunda asýlý kancasý kopsa bile dünün yarýn olmaya meyyal umudun ýþýðýný takip ettiðim…

Benim adým umut.

Benim adým sonsuzluk.

Attýðým her adýma kendi adýma da kefilim mademki…

Münferit bir yýldýz içine açan bir gül mehtabýn örtüsünü serdiðim kadar evrene gönül gözümle seferi bir hayalim ben bir düþ bir gülüþ bazense bir vazgeçiþ aþkýn solumda baþlattýðý yangýný da her zerreme yaymanýn verdiði huzurla Rabbime kavuþma telaþý ile yaþadýðým kadar yaþatýrken içimdeki o saf yetim çocuðu daðýlan duygularýmsa mikado çöpleri gibi yüreðimin dikenleri iken bir çuvaldýzý da kendime batýrmakla iþtigal…