Ýlkeli bir ölüm dilerdim öncemde: yaþam/a ýrmaðýnda saklý bir damla sadece bir damlacýk olmanýn verdiði hezimetle ve de o eziyet hani sarpa sarmýþ bir aþkýn hem muadili hem müdavimi hem de tek servetim iken kendime uzamayan bir yolda bir baþkasýnýn yüreðini sahiplenmekle ilintili.

Bu bir düþ’ tür azizim bir o kadar içine düþülesi bir tuzak ki her uzaða itildiðinde insan kendine yakýnlaþtýðý bir o kadar aþkýn yanýk ucunda saklý imkânsýz bir aþka da düþkünlüðü kadar insanýn ilkesi olan bir ölümün ülkesinde seyyah yüreði ile s/alýndýðý kadar kendinden firar etmesine vesile bir cilve iken yaþam ve iþte ruhun cýngýlýnda takýlý kalmýþ bir feryat ve de yazýlasý nice ferman…

Firari bir iklimdeyim, azizim en çok da kendimden firar etmekle iþtigal…

Fedaisi olduðum bu aþkýn masküler ikliminde þakýyan bir kuþtan öte kuþ kadar aklýna muhtaç olmak mý yoksa sevgisizlik ilkesi iken zayýf karakterlerin ve zulme yönelik bir baþkaldýrýþ bir baþ eðme iðreti bir duyguyu çetrefilleþtirip de cýlýz bir bedende yeþeren duygular mý yoksa söyle müptelasý olmaksa aþkýn münazara edebildiðin kadar içindeki yetim çocuðun baþýný usulca okþamak mý yoksa boynunu kýrýp boylu boyunca yere serili ölümün soðuk nefesini soðumuþ bir bedene hapsetmek mi?

Çanlar kimin için çalýyor bilir misin sen hele ki o mükemmeliyetçi varlýðýnda müdavimi olduðun o çan eðrisinde saklý bir melodi midir kýrgýn yüreðindeki o minval kýrýklardan ve de mikado çöplerinden inþa ettiðin hayatýn sonlanmayacaðýný söyle sana kim söyledi?

Kimi duygular haresindeki hara meyyal.

Kimi duygular bol keseden yalandan sevenlerin mecrasýnda kubbeye kadar uzanan bir yangýnda söyle her seferinde mi külünden doðar insan?

Mizacý yitim iken yaþamýn.

Mihrabý kayýpsa geçen yýllarýn.

Metazori bir sevgiden öte kâh melankoli yüklü kâh sayacý kýrýk kâh zakkum çiçeklerinde saklý poleni evrene yaymak mýdýr söyle, aþkýn mizacýnda saklý olan imkânsýzlýðýn da Külkedisi iken de bu amansýz aþkýn ve iþte ruhun nasýl da döner balkabaðýna eðer ki gerçekten âþýk olmadýnsa.

Suretler yitik.

Sureler heybetli.

Surlarýnda þehrin sular seller misali seven yüreðin kýblesi ve Kâbe’si tavaf ettiðin kadar da aþkýn sýrça köþkünde alev alan bir özlem ve melodiler yüklenmiþken omzundaki heyben…

Soðuk ýsýtýrken.

Güneþ üþütürken.

Devingen bir alfabe mademki yüreðin ve külliyesinde yalnýzlýðýn, aþk nasýl da hoyrat esen bir rüzgârdýr içindeki sarkýtlarýn ve dikitlerin eþlik ettiði o karanlýk dehlizin de tek çýkýþ noktasý iken vardýðýn aþkýn en tepesi o kubbesi.

Sýrlar mezarlýðýnda yatan bir gerçek.

Gerçeðin karekökü iken sahiden sevmek.

Teselli babýnda nasýl ki kalemin de bir býçak gibi kýnýnda saklý iken ve iþte o metazori duygular bazen çalçene bazense lal bir ömürde yýllarýn ve çaresizliðin eþlik ettiði belki de bu yüzden aþk en muteber duygudur hele ki çaresizlik içinde kývranýrken yürek ve imkânsýz aþkýn tefe koyduðu mutluluðu sen mumla ararken de içinde saklý o huzurlu ve yetim çocuðu hele ki senden çalmaya görsünler.

Ýhtiþamlý bir rakýmda.

En tepe noktada.

Askýda ekmek gibi.

Ve neþreden yeni güne de selam çakarken ve iþte yüreðin ve iþte kalemin: o muzaffer komutan edasýyla salýnýrken aslýnda sen kendine ihanet edip sadece kendine veda ederken renklerin alacasýnda aþkýn da hulasasýnda kat izinde duygularýn yaþadýðýn kadar da katlandýðýn bu hayatýn en somut göstergesi iken kendine ulaþmanýn en gizemli yolu belki de en imkânsýz aþktan geçerken ve sen çoktan geçmiþken hem kendinden hem mutluluktan…