‘’Dolayýsýyla þiir yazmak gibi bir prensibim yok. Derdimi anlatmaya çalýþýyorum ben. Patates baskýsý yaparak derdimi anlatmam mümkün olsaydý, kuþkusuz öyle yapardým. Hem eðlenceli olurdu böylesi. Hem daha az zarar verirdim kendime.’’(Didem Madak)

Çürük bir düþ’ ün çekimi adeta sözcüklerin kaynakçasýnda saklý iken yüreðin ilhamý…

Ýdam fermanýna namzet de bir sevda: þiirin karekökünde saklý ruhun umudu þairin defalarca dalya dediði hüznün de karesini alýrken içinde saklý hulasasý yalnýzlýðýn.

Bir gök cismine denk düþen þiirlerden de alamazken kendimi yetmezmiþ gibi yerçekimine yenik düþmeyen ilham perimin ayaklarýnýn yerden kesildiði ve gövdemin kalan yarýsý bir þiirin daha askýntý olduðu varamadýðým þehrin diðer yakasý ve yarasý:

Albenisi de þiirin al yanaklarýnda imgelerin ak alnýnda þairin sahi nedir kime namzettir þairin sýkýþýp da kaldýðý o dehlizin var mýdýr bir çýkýþý?

Çýkýný imge dolu.

Sarkýtlarýn ve dikitlerin üþüyen ruhu.

Tutulan nutkuma zemin hazýrlayan bir gövde gösterisi adeta þiirin kavrulduðu yüreðin lahzasý endamlý bir çekim, þairin varamadýðý o son nokta:

Üç noktalý bir v/eda mý olmalýdýr sahi þairin tek çekincesi?

Eklem yerleri kanarken günün endamlý bir sökük ise hayatýn içgüdüsünden firar eden dýþ sesin baskýn meddücezri yâdýnda dünün sadece bir teselli babýnda yazsa da þair tecellisi yalnýzlýðýn ve o dik baþlý dik kale duvarlarý bir nakkaþ titizliðinde sevebilmek olmasa gerek bir suç bodoslama salýnan o sarkaç seferisi duygularýn sözcükler adeta bir sefer tasýnda saklý ve zamaný geldi mi boþ sayfayý esir alan þairin tutulmuþ nutkunda feveran eden duygularýn küskün olsa bile cihana tükenmemek adýna þair tüketirken alfabenin tüm harflerinin dahi yetmediði…

Mevsim d/iþlek bir haletiruhiye ile bir bir iþlerken el yazýsýndan savrulan kâh hýçkýrýk kâh bir çýðlýk nasýl ki nazenindir yazýlasý güftesi ömürden arda kalan bir dönemeçte döngünün esiri olmamak adýna esen ilhamda rengi kaçsa bile þiirin dikilesi bir mezar taþýna eþlik eden dizelerde saklý o s/onsuzluk duygusu ile yazabilme telaþýna eþlik eden.

Nüktesi.

Nutku.

Nüvesi.

Dönen nevri.

Bazen fevri bir isyan.

Bazen elde olmadan þairin kendine verdiði ziyan ve içine düþülesi o zindan.

Kordan duygular.

Közden ibaret bir servet adeta külünden doðan þiirler.

Her tebessüm bir skala.

Her hüzün bir rüya.

Gece menþeli sözcükler gün yüzü görsün diye þair de kalemi aldý mý eline…

Halis munis öncesinde þair.

Sevdasý düþmemiþken dillere.

Soluk alan bir vücut adeta þiirin doðumunu müjdeleyen o sancý sanrýlarýn izinde hayalini gerçek kýlmakla eþ deðer þairin kaleminin alýn terinde hem inzivada hem ayyuka çýkmýþ bir kalabalýk ve saðdýcý olabildiði kadar solunda yatan aslanýn kükrediði o devasa ýþýk.

Bir rahmetin öncüsü.

Bir niyetin sözcüsü.

Sözcüklerin gürültülü çaðlayýþý aþkýn peþinde yalnýzlýðýn da tininde saklý þafaðý bekleyen her þiir þakýyan bülbülün dili, nasýl ki çekilesi çilesi o endamlý gülün de feryadýna eþlik eden kâinatýn gülüm/semesi her izdihamda yatan yalnýzlýðýn kök hücresi olabildiðince yalnýzlýðýn nasýl ki bir b/ölü iki iken aþk, þiirin nüktedan yolculuðunda þairi baþtan çýkaran ilhamýn son bulmasýndan ziyade hayatýn son bulmasýna da itiraz ederken kalem, sonsuzluðun izini sürdüðü kadar þiirle eþ deðer iken acýnýn kat izi.