Deniz çehresini parladıkça yalnızlığın beri tarafına Uzak kıyıların ağaçlarını yunuyorum kalbin ahvaline Zifiri sessizlik geçiyor öğle üzerinden Hüznümü tüten ağrının varlığı titrerken Göğsüme sokulan çocuğu üşütür zaman
Zaman dalgasında kıvrılan iklimle kısaltırken saçımın boyunu Ağzı büyük rüzgar kalabalığıma karışır Boğazımda çığlık susuş.. Bütün şarkılar gözlerimin şarabından sayıklar beni Şehir bir başka nakışlar geceyi Elimde buğulanmış camlar Mavi gözlü dalgınlık ki Yağmur gökyüzünde ölmüyor/ Söz küpeleri açan saksılarda ırmaklar
Bilemezsiniz Pembe düşlü ülkemin Sokak lambasına düşen düşlerini Uykusuna kar yağar Yaz yağar O biçim Istanbul kokar aşk
Güneş çaldıkça umudun kapısını Neden beni terkediyorlar Onlar sevinç imbikleriyle Başını suya eğen güvercinler doğuracaklar Vurmayın ağrılı ormanı sevginin dilinde Onlar duvarlara konuşkan tohumlar taşıyacaklar
Birazdan öldürün beni Ama onları vurmayın Mor benekli uçuşan her şeyi Eşiği seyreden ay’ı Çocukları Uzakları
( Ama Onları Vurmayın başlıklı yazı Moonlight tarafından 22.05.2024 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. ) Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
