Benim ki zor bir yolculuktu. 
Býkmadan, usanmadan, yürüdüðüm o yolun sonuna geleceðime inanmýyordum. 
Belki...
Küçücük bir umudum vardý. Belki de varacaktým. Yolun baþýndayken kalabalýk bir ordu gibiydik. Þimdi de o ordu tek kiþiye indi. Kendim, kendimi motivasyon ediyor, kendim kendimle dertleþiyor, kendim kendimle savaþýyorum. 
Kendimle çeliþiyordum. Beni zorlayan da buydu, benim savaþým kendimleydi. 
Küçücük mutluluklar için çýrpýnýrken büyük vedalarý maruz kalmýþtým. En çok da bu yormuþtu beni. 
Ýnsan ne kadar dibe batarsa o kadar çok yükseðe sýçrar derler, 
Ben yerin en dibindeyim ve en yükseðe sýçramama ramak kalmýþtý...
                                             

                                              Hafýz Sehle Nisa Korkmaz