Yazma Anýlarým Ve Ýçinde Ki Ýçsel Yolculuklarým-1-

Yazmak için kendimi hazýrlamak için sokaða çýktým, biraz temiz havaya ihtiyacým vardý, yazdýklarýma ve kendime yeni bir soluk taþýmak istiyordum. Birkaç sokak lambasýnýn hafif sönük ýþýðýyla aydýnlanan dar sokaklarda yürümeye devam ettim, lambalar bana göz kýrpýyordu, yalnýzlýklarýný paylaþtýðým, boþ kalan altlarýndaki kýsýk ýþýkta geçerek bir selam verene o kadar hasret kalmýþlar ki, hepsine tek tek selam verdim. Bu belki sizlere saçma gelecek ama onlarda karanlýk geceyi aydýnlatmak için son güçleriyle aydýnlatýrken sönmeye yüz tutuyorlardý. Etraf sessiz, sadece adýmlarýmýn yankýsý duyuluyordu. Birkaç kediciðin fýsýltýlarý duyuyordum ara sýra. Evlerin pencerelerinden sýzan ýþýklar, gecenin karanlýðýný hafifçe delip geçiyordu. Rüzgâr saçlarýmý hafifçe okþuyor, diyemeyeceðim çünkü tarama özürlü yani keldim kýsacasý, bu kelliðim ürkek bir melodiyle esiyordu rüzgâr da rüzgâr kel baþýmda patinaj yaparak geçtiðinde. Ben ise bu sessizlik içinde hayal dünyamda kaybolmuþ, kelimelerle dans eden bir yazar olarak geziniyordum gecenin sessizliðinde. Eve döndüðümde kendime gelmiþtim, yeniden yazmanýn coþkusuyla yazabilirdim iþte.

Yazdýðým kelimelerin arasýnda kaybolurken, gözlerim bir an için pencerenin dýþýna kaydý. Uzaklarda, yýldýzlar mýrýldanýyor gibi, sessizce parlýyorlardý. Geceye sinmiþ bir gizem havasý vardý. Hafif bir esintiyle perdeler sallanýyor, odanýn içine sokak lambasýnýn titrek ýþýðý loþ odama sessizce süzülüyordu.

Masamýn üstünde yanan mumun titreyen alevi, karanlýk odanýn köþelerine hüzünlü bir ýþýk saçýyordu. Bu huzur dolu sessizlikte, kelimeleri birer birer sayfalarý süslüyordum. Zihnimin en kuytularýndan yükselen hikâyeler, týpký gecenin karanlýðý kadar derin bir anlam taþýyor. Ve ben, bu kelimelerle dans ederken, yüreðimdeki heves ve coþkuyla birlikte yeni bir yolculuðun baþlangýcýný her yeniden yazmaya baþladýðýmda hissediyorum. Gecenin sessizliðinde unutulmuþ hayatlar canlanýyordu. Gözlerimi kapatýp geçmiþin iç dünyamýn koridorlarýnda dolaþmaya çýktým. Her adýmda, eski bir sokak lambasýnýn altýnda kahramanlarýmýn aþk dolu hayatlarýný kelime ve sözcüklerin parýltýsýyla yeniden keþif ediyordum, yazmak keþif etmektir, hissetmektir. Mumun ýþýðý giderek soluyor, ancak kelimelerin ýþýðý daha da parlaklaþýyor. Sayfalar dolusu duygu ve düþüncelerim, hislerim yazarken kâðýt üzerinde dans ederken içimde bir coþku, bir heyecan beliriyordu. Bu eseri yazarken, sanki hayatýn ta kendisini yeniden keþfetmiþ gibi hissediyorum. Ve böylece, geceye damgasýný vuran sessizlik beni yeni bir maceraya sürüklüyor her yazmaya baþladýðýmda.

Devam edecektir,arkasý yarýn inþallah.

Mehmet Aluç