ÝNSAN MUM VE ALEV

Geceleri severim çok,

Düþler sýðýnaðýmdýr geceler

Her deminde dolaþýr

Sýrrýný ararým gecenin

Ve fakat;

O gece var ya o gece

Bambaþka bir gece oldu

Bir mum düþtü düþüme

Alevi üstünde, çok saydam

Mum,

Bir tabaða oturmuþ

Iþýk veriyordu haneme

Vardým yanýna usulca

Hafifçe bir el salladým

Alev,

Bir saða, bir sola döndü

Sonra, birden

Hafifçe üfledim

Titredi alev, isteksiz

Sönmeye direndi sanki

Sonra, az sonra

Oturdum ve seyrettim

Alevi tepesinde o mumu

Eriyordu mum çaresiz

Feryat etmeden

Kendi halince

Tabaðýna biriktiriyordu

Kendinden eriyen tortuyu

Düþündüm,

 Yeniden bir daha

Ýnsana çok benziyor

Titremek korku ise

Meðer alevde korkarmýþ

Mumun her damlasý

Ýnsanýn gözyaþý gibi

Akarmýþ yanaðýný ýslatarak

Zayýflýyordu alev

Yine kendi halince

Yeniden el salladým

Alevi yattý saða

Üfledim tekrar

Titremeye baþladý

Alev þaþkýn,

Mum çaresiz eriyordu

Alevin marifeti,

Eritti mumu, dibine yýðdý

Ýþte o an

Son nefesini verdi mum

Gecemin sýðýnaðý

 Karanlýða büründü

Evet,

Mum insana benziyor

Korktuðunda titriyor

Þaþýrýnca saða yatýyor

Bazen;

Sola da yatýyor

Alev,

Mumun ömür törpüsüdür

Eritir, yýðar ve býrakýr tabaðýna

Dibinde sadece

Mum artýðý kalýr, bir ceset

Ömür,

Mumun ömrü bu kadar(mýþ)

Ya insanýn ömrü

Bir mum, bir ýþýk kadar(mýþ)

Alev ömür törpüsü ise

Çile, hüzün ve umutsuzluk

Ýnsan ömrüne alev olur

Eritir, dibine yýðar ve býrakýr

Iþýk söndü, mum tükendi

Ve ölüm hak oldu.

Son nefes…