Aþkýn Kýyýsý Ýstanbul’da

Ýstanbul denizin ortasýnda tek baþýmayým

Terk edilmiþ sandýðým anlarýma

Rabbim semada nurunu karýyla yaðdýrtýyor baþýma

Ýçinde senin gülüþünün serinliði

Bakýþýnýn temizliðiyle

Anlýyorum ki tek baþýna deðilim

  Seninle olan anýlarým, içimi ýsýtan bir ateþ gibi, kar tanelerinin soðukluðunu eritiyordu. Her gülüþün, her bakýþýn, kalbimde derin izler býrakýyordu. Ýstanbul’un sokaklarýnda yürürken, her köþe baþýnda seninle yaþadýðýmýz anýlar canlanýyor.

  Aþk, bazen bir gülüþte, bazen bir bakýþta saklýdýr. Seninle olan her aným, bu aþkýn en güzel yansýmasýydý. Ýstanbul’un denizinin ortasýnda, yalnýz olmadýðýmý bilmek, kalbimi huzurla dolduruyordu. Seninle olan anýlarým, bu þehrin her köþesinde yankýlanýyordu bu yankýlanma ile karanlýk her köþe aydýnlanýyordu.

  Bir gün, Ýstanbul'da þehrin ýþýklarý altýnda onunla geçirdiðimiz o büyülü aný hatýrlýyorum. Gözlerimiz birbirine kenetlenmiþ, kalplerimiz ayný ritimde atýyordu. O an, Ýstanbul’un büyüsüyle aþkýmýzýn büyüsü birleþmiþti, biz Ýstanbul olmuþtuk.

  Bir baþka gün,  sahilde denizin serin sularýnýn esintisi içinde yaptýðýmýz o uzun yürüyüþü hatýrlýyorum. Her adýmda, seninle olan baðýmýzýn ne kadar güçlü olduðunu hissediyordum. Seninle olmak, Ýstanbul’un her köþesinde yeni bir neþeyi yazmak gibiydi.

  Aþkýmýz, Ýstanbul’un tarihi dokusuyla harmanlanmýþ, her aný bir sanat eseri gibi iþlenmiþti yüreðimizin her köþesine. Seninle olan her aným, bu þehrin sokaklarýnda yankýlanan bir melodi gibiydi. Ýstanbul’un denizinin ortasýnda, yalnýz olmadýðýmý bilmek, kalbimi huzurla dolduruyordu. Seninle olan anýlarým, bu þehrin her köþesinde yankýlanýyordu birer melodi gibi bir aþk þarkýsý gibi.

Ayný gökten sevda yaðýyordu baþýmýza

Bu sevda deðmiþti ýslak kirpiklerimize

Ilýk bir serinlik esiyor Ýstanbul’un sokaklarýna

Aþkla içtiðimiz demli çayýn kokusu

Aklýmýzýn kývrýmlarýnda çiçeklerin kokusuna karýþýyorken

Ne sen ne ben vardý ortada sadece biz vardý

  Bir akþamüstü, Kýz Kulesi’nin karþýsýnda, gün batýmýnýn kýzýllýðý altýnda seninle oturmuþ, denizin dalgalarýnýn ritmiyle konuþuyorduk. Her kelimen, her cümlen, kalbimde yankýlanýyordu. O an, zaman durmuþ gibiydi ve sadece seninle olan anýn büyüsü vardý.

  Bir gece, Ýstanbul’un dar sokaklarýnda, yaðmurun altýnda yürürken, seninle paylaþtýðýmýz o sýcak kahve fincanýnýn tadý hala damaðýmda. Yaðmur damlalarý yüzümüze düþerken, seninle olan her anýn ne kadar deðerli olduðunu bir kez daha anladým.

  Aþkýmýz, Ýstanbul’un her köþesinde, her anýnda, her nefesinde varlýðýný hissettiriyordu. Seninle olan her aným, bu þehrin sokaklarýnda yankýlanan bir melodi gibiydi. Ýstanbul’un denizinin ortasýnda, yalnýz olmadýðýmý bilmek, kalbimi huzurla dolduruyordu. Seninle olan anýlarým, bu þehrin her köþesinde yankýlanýyordu. Can kenarý þiirdir, bende can kenarýna oturdum, þiirler yazdým sana. Her kelimede, her dizede, seni anlattým. Duygularýmýn derinliðinde, seninle var oldum. Yalnýzlýðýn ortasýnda, seninle doldu kalbim. Her an, her saniye, seninle yaþandý. Can kenarýnda, seninle buldum kendimi. Tek bardak demli çayýmý yudumlarken, seni yazarým Ýstanbul’un denizine bakarak. Her yudumda, her satýrda, seninle dolup taþarým. Ýstanbul’un denizinin derinliklerinde, seninle bulurum huzuru. Seninle olan her aným, bu þehrin sularýnda yankýlanýr, yakamozlarýn parýltýsýnda, sana teþekkürler ediyorum.

Mehmet Aluç