SENÝ SEVÝNCE

Sustum   kimseler bilmez, geçen seneler boyu,

Hep içime içime, aktým seni sevince.

Seviyorsa bir insan, deðiþmiyormuþ huyu,

Artýk duvarlarýmý, yýktým seni sevince.

Varlýðýnla mutlanýr, yokluðunda küserdim,

Gözlerinin mihrine, yüreðimi asardým,

Daðýtýrdým dört yaný, yeller gibi eserdim,

Söylenmez nice acý, çektim seni sevince.

Gündüzlerim karýþtý, gecelerim karýþtý,

Ýçimdeki özlemler, birbiriyle yarýþtý,

Þu öksüz yüreðimiz, hasretiyle vuruþtu,

Aþkýmýzýn büstünü, diktim seni sevince.

Zaman þirazem þaþtý, vakit geçmek bilmedi,

Aðladým da kimseler, yaþlarýmý silmedi,

Ölüyorum dedim de, gelen bile olmadý,

Gittim mezar taþýmý, çaktým seni sevince.

Yaþýyorum günbegün, kývranýp yana yana,

Kim çare bulabilir, kalbimdeki isyana,

Nasýl bir söz edeydim, yüzündeki hüsrana,

Uzaklardan uzaða, baktým seni sevince.

Söyle þimdi nereye, seller gibi akýþýn,

Âdemden beri vardý, âþýklarý yýkýþýn,

Yýktýn sevda evimi, veda eder bakýþýn,

Her güne gözyaþlarý, döktüm seni sevince.

Âdem Efiloðlu

18. 07. 2024