Fanus
Fanus
Üşüyen ellerim değildi. Mazimi çalan bu sokakta adımlarım çizilirken sadece düşündüm. Naciz ruhum, bir gün toprak olacağını bile bile her gün daha da erirken, önünde yanıp sönen bu ateşten yollarda ne zaman ölecekti? Ve hayat, kitaplarda yazılabilecek kadar, bir kaç sayfaya yetiyor muydu heybetini anlatmaya? Yalnızca beş harften ibaretken bu heybeti, içinde çalan bu son sessizlik dört harf ölüm, hangi mevsimin meyvesi? Hangi şiirin dizesi, hangi şehrin evsizi?
Her oyunun bir sonu vardı, tıpkı misafirlikte arkadaşımızla tam oyuna daldığımızda, en güzel yerinde sevinç çığlıkları atarken annemizin "Yavrum, hadi gitme vakti!" demesi gibi. Hayatta böyleydi işte, gözlerin açılmasıyla biten gün, her ömrün hakkı değildi. Bazen güneş doğarken geceyi yaşatırdı bu acımasız sonlar. Bazense yalancı bir kışın ortasında çiçekler açardı beyaz karların arasından.
Oysa geceleri de oynardı insan, karanlığa, acıya, sessizliğe, korkuya inat şarkılar söylerdi. Gündüzleri de gezerdi kıyılarında. Umutla, ışıkla, sevgiyle, yüreğinin sesiyle dans ederdi tribünlerde. Umudun cesediydi uyumak, hiçbir şeyi görememek ve duyamamak. Rüyasız bir gecede, şarkıları sessiz bir gündüzde yaşamak gibi.
Asıl ölüm de buydu işte. Hayatın izinde, geçen zamana inat kör, şarkılara sağır, sevgiye dilsiz olmak ölümdü aslında. Ve pes edip uyumak.. İçinde dönüp durduğumuz bu fanus içinde, kırıp paramparça edebileceğimizi bile bile gözlerimizi yummak, kaç ölümden beterdi? Şimdi icra mı yoksa sükunet mi neticede?..
Rüya
(
Fanus başlıklı yazı
Rüya tarafından
22.09.2024 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
