Zamanın birinde bir köyde sakin
Kocaman yürekli bi deli varmış
Yardımı ibadet bilirmiş, lakin
İyilik etmenin bedeli varmış
Gönlü uğrasa da her gün talana
Hazırmış sofrası kapı çalana
Gücü yettiğince, darda kalana
Şefkatle uzanan bir eli varmış
Huzura erse de yanında duran
Kâr etti sanırmış onu kandıran...
Muhabbet dilini bala bandıran
Dervişi andıran bir hâli varmış
Muradı hayırmış, o hazzı tatma
Ne kavga bilirmiş ne de kaş çatma
Meziyet(!) olsa da kalbe taş atma
Sevgiyi yaşatma hayali varmış
Zamanla bakmış ki, onca gafile
Ne dese ne etse hepsi nafile
Müspete çağrıya mıhtarın bile
Ne arzusu ne de mecali varmış
Virane kalplerde durmayınca şık
Solmaya başlamış yaydığı ışık
Buradan sonrası sır ve karışık
Âşikâr etmenin vebali varmış
Mevzu hayli uzun, kökü derinde
Kalemim ağlıyor her seferinde...
Nefsin ve İblisin bu zaferinde
Köydeki herkesin ihmali varmış
"Birliği ihtarken saatte her tık
Nefsin hatırına gözü kararttık"
Dese de insaflı birisi, artık
Kalplerde nefretin işgali varmış
Meziyet olunca sevgiyi sürgün
Mendile kor nakış kalpteki yekün
O yüzden; "Neşe"nin o köyde bugün
Sadece adı ve eşkali varmış
