“Ayaklar altýnýn türabýyým ben”,

Yere düþen yaðmur damlasý,

Sabah seherinde gül yapraðýndaki nem.

Hüznün gölgesinde güneþe hasret,

Solmuþ bir çiçek,

Gönlümde açýlmaz hiçbir ümit,

Hiçbir niyet.

Sürünsem topraða zerreye dönerim,

Küllerim rüzgârda savrulur,

Hayallerim özlemimle kavrulur,

Herkes baþlarken ben biterim.

Ne bir ses ne bir iz kalýr benden geriye,

Feryadým yankýsýz,

Varamam hiçbir zaman; hiçbir menzile,

Çilem, acýlarým kaderimden hediye.

Ayaklar altýnda kýrýlmýþ dalým ben,

Zamanla eriyen yitik bir halým ben.

Varla yok arasýnda bir yerdeyim,

Sonsuz boþluklara hasretleyim,

Tükenmez ki çilem, tükenmez ki derdim.

Ey insan,

Bastýðýn toprak benimdir,

Gözyaþým durmasa da ruhum serindir.

Varlýðýma yokluk mührü vurulmuþken,

Huzura ve mutluluða hasret bu beden

“Ayaklar altýnýn türabýyým ben”.