Ve silikleþti dizeler, tekdüzeleþti tutulmayan sözler

Affettim dedim buðulu gözlerine, bilemediler

Affetmem gerekecek kadar sevmemiþtim

Kýzmamýþtým, mesele deðildi

Özgür oldum, hiçbir zerre doðruluk beklemeyince

Ýnanmayýnca aþklarýna, dostluklarýna

Bir o kadar da kayboldum bu kelepçesiz karanlýkta

Beni bir daha kim üzebilecek  kaygýsýyla

Ve bir kabulleniþ sarýnca beni, bilerek boðulur gibi

Kayýtsýzlýða giden bir yol, uzunca

Umutlar devrilince, kalkmaya çalýþýnca inatla

Tekrar, tekrar, tekrar ve tekrar

Ne zaman yol bitti bilinmez

Ayný gelmeye baþladý o yeni yüzler

Ancak içindeki çiçekler solunca birer birer

Göðsümdeki vazo kýrýlmayacakmýþ meðer