Bir anneydi ki benimkisi yakında dursam hayatın

Uzaklaşsam terk edilmenin acısını

Yorgun kemiklerim ve çocuk kalbimden çıkaran   

Onun sararan ilk sonbahar yaprağında, herkesi kara kış fırtınasına boğan

Fırtınasının adını esinti koyup, beni kepenkleri indirmekle suçlayan

Çınar ağacı kökleriyle bağlı olsam da donuk toprağına, itaatimi yetersiz bulan

Sussam da susmasam da daha çok gürleyen benim şu sonlu gökyüzümde

Küçük ellerimden gelecek kurtarılma ihtimaline bel bağlayan

Kalem gibi ince parmakları arasında sıkışmış beyaz şarap bardağı

Oysa yüzünün beyazlığını bile örtmeye yetmiyor yağlı saçları

Söyler bana umursamaz gözleri kusmak istediği karanlıkları

‘Yanıma otur, yine anlatacağım babanın bana yaptıklarını’

Yaklaşıyor, bunlar onun adımlarının parke çıtırtısı

Bağırmaya hazırlanan nefes alışları

Açığımı arayan alaycı soruları

Alıştım hepsine, lakin yok mu bu ona benzersem kaygısı

Ve o asırlar gibi uzun süren yıllar tersini göstermeye çalışmışsa bile

İşlemiş bir kere anne sevgisi nakış gibi yüreğime

O paramparça evden gittiysem de uzağa kilometrelerce

Taşıyorum bir tek soruyu kalbim ve göğüs kafesim arasında bir yerde