Bir açýk, iki koyu pembe, bir açýk, iki koyu pembe, karýþtýrma, bir açýk, iki koyu pembe, bir açýk pembe daha. Oldu. Þimdi koyu, hadi tekrar.

2C sýnýfýnýn görsel sanatlar dersinde boncuklarý ipliðe dizerken uzun boylu öðretmenime bakýyorum. En azýndan o zamanlar bana çok uzun geliyordu. Etrafta gezinirken diðer öðrencilerin yaptýklarý takýlarý inceliyor. Simsiyah saçlarýný yine sýkýca topuz yapmýþ, boyunlu açýk kahverengi kazaðýnýn üzerine taktýðý iki boncuklu kolye de nasýl güzel duruyor. Kendi yapmýþ olsa gerek. Çaktýrmadan parmak ucumla öðretmenin kolyelerini göstererek ‘Belki bir gün biz de böyle güzel takýlar yaparýz.’ diye fýsýldýyorum arkadaþým Nisa’ya. Elindeki ipe bakmaya devam ederken baþýný býkkýnlýkla iki yana sallýyor. Ýpinde sadece iki boncuk var, biri yeþil biri turuncu. ‘Bak, üstündekiyle ayný renkler.’ diyorum hýrkasýný göstererek. ‘Bitirince uyumlu olacak.’ Yine kafasýný bana çevirmeyip yalnýzca omuz silkiyor.

Küçük ellerimle boncuklarý dizmeye devam ediyorum. Bir açýk, iki koyu pembe, bir… ‘Ah kýzým, ne kadar ilerlemiþsin!’  Öyle odaklanmýþým ki öðretmenin gelmediðini fark etmemiþim bile. ‘Teþekkür ederim öðretmenim.’ diyorum. Baþýmý okþarken bilekliði kim için yaptýðýmý soruyor, annem için diyorum. ‘Bugün doðum günü de.’

Nisa göz ucuyla bir bana bir öðretmenimize bakýyor.

Zil çaldýðýnda tam da bilekliðimi bitirip ucunu baðlamýþtým. Nisa’nýn ipinde hala sadece iki boncuk olduðunu görüyorum. ‘Tek baþýna yapmaktan canýn sýkýlýyorsa haftaya beraber bir tane yaparýz, o da senin olur.’ diyorum. Yine omuz silktiðini görünce gözlerimi devirmekten kendimi alamýyorum, hayýr yani ne dedim ki ben þimdi? Bunu fark edince Nisa sýrt çantasýyla beni itip gözlerimin içine bakýyor. Ne zaman böyle baksa çýplak hissediyorum.

Alaycý bir tonla, ‘Ay par-don’ 

Adýmlarýný hýzlandýrarak normalde beraber gittiðimiz okul servisine doðru ilerliyor ama binmeden az önce beni beklediðini görüyorum, belki de beraber bileklik yapma fikrini alýþtý, servise yaklaþmýþken Nisa koluma giriyor, sýktýðýný hissediyorum, kolum acýyor. Kulaðýma kararlýlýkla fýsýldýyor,

-Senin yaptýðýn bilekliði ben istiyorum, onu bana ver.

-Ama annem için yapmýþtým.

-Hayýr ben istiyorum.

-Bugün annemin doðum günü, ona hediye…

-Ben istiyorum dedim!

Nisa’nýn gözleri doluyor, dudaklarýný öfkeyle büzüþtürdüðünü ve ellerini yumruk yaptýðýný görüyorum. Onu yalnýzca bir keresinde annesine yaptýðý yemeði beðenmediðini söylerken böyle görmüþtüm, ama þimdi yalnýzýz, ne yapacaðým, karnýma bir aðrý giriyor, üþüyorum.

‘Hostes abla!’

Servise girerken Nisa öyle bir baðýrýyor ki hostes ablamýz endiþeyle ona bakýp ‘Ne oldu?’ diye tekrar tekrar sormaya baþlýyor. Ama Nisa bir þey söylemiyor, yalnýzca aðlayarak çýðlýk atýyor. Daha da üþüyorum. Özellikle o pembe boncuklarý dizdiðim ellerim, donuyorlar. Hostes abla Nisa’ya ne olduðunu anlamaya çalýþýyor. Þoför abi de þaþkýnlýkla içeri dalýyor, ‘Kýzýn neyi var?’ Çýðlýklar artýyor, Nisa servisin camlarýna yumruk atmaya baþlýyor, camdan çýkan tok ses birisi kafama çivi çakýyormuþ gibi hissettiriyor.

Hostes abla Nisa’yý kolundan tutmaya çalýþýrken Nisa’nýn bir anda beni iþaret etmesi ortamý aniden sessizleþtiriyor, herkesin bana bakmasý sanki baðýrsaklarýmý düðümleyiveriyor. Nisa var gücüyle baðýrarak ‘Onun yüzünden, tek istediðim elindeki bilekliði almaktý, ama vermiyor!’ diyor, ayaklarýyla servis koltuðunda tepinmeye devam ederken hostes abla ‘Bu ne saçmalýk, ne saçmalýk!’ diye söyleniyor. Ben tir tir titrerken hostes abla elini bana uzatýyor, yüzünde bunalmýþ ve öfkeli bir hal var. Bilekliði avucumda sýký sýký tutuyorum. ‘Hadi kýzým var þu bilekliði, üzme arkadaþýný, hadi.’ Olamaz, olamaz.

‘Ama ben bu bilekliði annemin doðum günü için yapmýþtým.’ diyerek koltuðuma iyice gömüyorum kendimi. Nisa’nýn çýðlýklarý dediklerimi duydukça hýrsla daha da çok yükseliyor, arkadaki çocuklar elleriyle kulaklarýný kapatýrken söyleniyorlar. Þoför abi gür sesiyle ‘Yeter, halledin þunu!’ diye baðýrýyor. Servis çoktan kalkmýþ olmalýydý. Hostes abla bana yaklaþýp, dibime kadar giriyor. 

Bir eli koltuðumun baþlýðýnda, nefesini bile hissediyorum. ‘Ver þu bilekliði, uzatma, arkadaþýný üzmeye deðer mi?’ Nisa daha yüksek sesle baðýrýyor, camý yumruklamasýndan artýk servis sallanýyor. Bilekliði istemeye istemeye uzatmaya baþlamýþken hostes abla elimden alýverip Nisa’nýn yanýna gidiyor, bilekliði aldýðý anda da Nisa susuyor. Hostes abla derin bir nefes verip yerine oturunca ‘Gidebiliriz.’ diyor þoför abiye. Kafamý çevirip Nisa’ya baktýðýmda bilekliði sallayarak bana gözlerini kýsmadan gülümsediðini görüyorum.

Yirmi dakika sonra, benden hemen önce Nisa iniyor, herkes yorgun, ama benim gözüm onun üzerinde çünkü az evvel ortalýðý inleten kýzýn þimdi nasýl bu kadar sessiz olduðuna inanmakta zorlanýyorum. Servisten iner inmez bilekliði yere attýðýný gördüðümde þaþkýnlýkla ‘Nisa!’ diyorum, ama sesim o kadar cýlýz çýkýyor ki kimse duymuyor. O arkasýna bakmadan evine giderken biz de servisle uzaklaþýyoruz. Baþýmý çevirip camdan dýþarý bakarken kendi kendime tekrarlýyorum, aðlamamalýyým, aðlamamalýyým. 

O bilekliði anneme deðil de Nisa’ya vereli tam 11 yýl geçti. 

Bir daha asla bileklik yapmaya elim varmadý, yaptýðým son bileklik hiç takýlamadan kaldýrýmda kaldý yani. Ama Nisa ile arkadaþ olmaya bir süre daha devam ettim çünkü ne de olsa iyi kýzlar böyle yapardý. Daha sonra benden daha 'havalý' arkadaþlar buldu nasýl olsa.

Üniversitenin kantininde çapkýn bir bey benimle konuþurken aklýmdan bu aným siyah beyaz bir film gibi geçiyor. Genç adam benimle 'yalnýzca arkadaþ' olmaya çalýþtýðýnýn altýný çiziyor, yaþça da biraz büyük, uçuk pembe gömleðinin yakasýný eliyle ukalaca düzeltirken boðazýný temizliyor. Az evvel bana þirket hayatýnda tutunmanýn ve kariyerini ilerletmenin yollarý hakkýnda bir nutuk çekti. Sormamýþtým ama, her neyse. Aç gözlerinde ve gömleðinde çocukluðumu görüyorum.

‘Yani anlayacaðýn prenses, biraz yýrtýk, biraz böyle canavar gibi olacaksýn. Öyle naifliðe yer yok! Ýstediðini almayý bileceksin. Bak ben bu yýl stajý nasýl aldým, veya, seni mesela, istiyorum, ve elbette seni kapacaðým.’ Göz kýrpýyor.

Hiç de iyi bir kýz olmayarak masadan hýzlýca kalkýp kendi arkadaþlarýmýn yanýna giderken, Nisa’lar sadece þekil deðiþtiriyor diyorum içimden.