Kendini suçlama, sen ilk değilsin.
Çevremde kim varsa satılmış benim.
Doğurmazdı belki, annem ne bilsin!
Kundağıma akrep atılmış benim.
 
Beşik kertmesidir hüzünlü yanım.
Onun eseridir her kırık anım.
Odur gönlümdeki makûs zindanım.
Güneşim geceden tutulmuş benim.
 
Ayran gönüllüymüş hayat yoldaşım.
Kursağımda kaldı aşka telaşım.
Henüz yastığıma değmeden başım,
Meğer yatağıma yatılmış benim.
 
Toydum, bir hevesle kalbime taktım,
Yüzüğümü ıssız koyda bıraktım.
İhanet belgesi saklayacaktım,
Gözyaşı selimde yutulmuş benim.
 
Yolum dikenliydi; engeller kat kat.
Hangi yöne gitsem, menzil meşakkat.
Kalmadı dizimde bir nebze takat.
O sebeple kaşım çatılmış benim.
 
Nedense hep gele attığım zarım.     
Kârıma yazıldı bütün zararım.
Canımdan, kanımdan kıymetli varım,
Ömür kumarında ütülmüş benim.
 
Öyle yalnızım ki hasret utanır.
Ruhum feryat eder; sabrım katlanır.
Garipliğim beni görmeden tanır.
Gölgem bile öte itilmiş benim.
 
Merdivenim kısa; ipim çürüktü.
İyi niyetlerim ödündü, yüktü.
Şu akılsız kafam boynumu büktü.
Kahretsin! Vicdanım katilmiş benim.
 
Mücella Pakdemir