Anýlar, Hatýralar Vazgeçilmezimiz Bizim -1-

Anýlar, hatýralar vazgeçilmezimiz bizim. Olmazsa nasýl hatýrlayarak gülümseriz ki? Hayat, anýlarla dolu bir yolculuk deðil mi? Her bir aný, bizi biz yapan, gülümseten ve bazen de düþündüren bir parça. Anýlar, geçmiþin izlerini taþýrken, geleceðe dair umutlarýmýzý da þekillendirir. Hatýrladýðýmýz her güzel an, ruhumuza bir sýcaklýk katarken, zorlu zamanlarda bile yüzümüzde bir gülümseme oluþturur. Hayatýn sunduðu anlarýn deðerini anlamak ve onlarý kalýcý kýlmak adýna bir yolculuða çýkmamýzý saðlayandýr. Anýlarýmýzý paylaþmak, dostluklarýmýzý pekiþtirmek ve hayatýn küçük ama anlamlý detaylarýný yakalamak için bir fýrsat sunuyor. Her sayfada, geçmiþe dair bir kapý aralayacak ve bu kapýdan geçerken, hayatýn ne kadar kýymetli olduðunu bir kez daha hatýrlarýz. Unutmayalým ki, anýlar sadece geçmiþin yansýmalarý deðil; ayný zamanda gelecekteki gülümsemelerimizin de temelleridir. Haydi, birlikte bu yolculuða çýkalým!

   Zeynep ile alýþveriþe gittiðimizde, maðazanýn içi rengârenk elbiselerle doluydu. Vitrinlerdeki mankenler, þýk kýyafetleriyle adeta dans ediyordu. Maðazanýn kapýsýndan içeri girdiðimizde, hoþ bir parfüm kokusu karþýladý bizi. Zeynep, elbiseleri incelerken, gözleri parlýyordu. Her bir elbiseyi denemek için sabýrsýzlanýyordu. O an, etrafýmýzdaki diðer müþterilerin de dikkatini çekti. Bir kadýn, Zeynep’in gülümsemesine bakarak “Ne kadar heyecanlý!” dedi. Zeynep, “Evet, bu elbiseleri denemek için sabýrsýzlanýyorum!” diye yanýtladý. Zeynep kabinden çýkarken, bir elbiseyi denemiþti. Elbisenin rengi, onun tenine çok yakýþmýþtý. Aynada kendine bakarken, “Bu elbise tam benlik!” dedi ve yüzünde kocaman bir gülümseme belirdi. O an, etraftaki diðer kadýnlar da ona hayranlýkla bakýyordu. Zeynep, kendine güvenen bir duruþ sergileyerek, “Bunu alýyorum!” dedi. Yanýnda durduðum için kendimi de onun mutluluðunun bir parçasý gibi hissettim.

   Sinemaya gittiðimizde, salonun karanlýk ortamý ve büyük ekran, heyecanýmýzý artýrýyordu. Patlamýþ mýsýr almak için sýrada beklerken, Zeynep’in elindeki dev kutu dikkat çekiciydi. Sýrada bekleyen bir çocuk, Zeynep’in kutusuna bakarak gözleri büyüdü. Zeynep, ona dönüp gülümseyerek “Bunu tek baþýma bitireceðim!” dedi. Çocuðun yüzündeki þaþkýn ifade, hepimizi güldürdü. Film baþladýðýnda, Zeynep’in her mýsýr kutusunu düþürdüðünde, etraftaki insanlar baþlarýný çevirip gülümseyerek bakýyordu. Zeynep’in yüz ifadesi, “Beni izlemeyin!” der gibiydi ama o anki kahkahalarýmýz, tüm salonun neþesini artýrýyordu.

   Deniz kenarýndaki plajda, güneþin sýcak ýþýklarý altýnda yürüyüþ yaparken, etrafýmýzda çocuklarýn neþeli sesleri yankýlanýyordu. Zeynep, denizden bulduðum deniz kabuðunu görünce gözleri parladý. “Bunu bana mý getirdin?” diye sordu. Ben de kabuðu yüzüme yapýþtýrdýðýmda, Zeynep’in gözlerindeki þaþkýnlýk ve ardýndan gelen gülümseme, o anýn ne kadar eðlenceli olduðunu gösteriyordu. Etrafýmýzdaki insanlar, bizim gülüþmelerimize katýlarak, o aný daha da keyifli hale getirdi.

 Mehmet Aluç