Vermedin

Ben imkânsız olan seni sevdim

İmkânsız olsa da sana gülümsedim

Sen bir imkânı bana çok gördün

Gülüşünden bana bir gül sen vermedin

Ben imkânsız olan seni sevdim

Gözlerindeki acını gördüm

Gülümsersin diye seni böyle sevdim

Gülüşünden bana bir gül sen vermedin

Senden önce ben çok mutluydum

Karanlıklar içinde olsam da umutluydum

Seni sevdim kurudu kaldı dallarım

Gülüşünden bana bir gül sen vermedin

Ben imkânsız olan seni sevdim

Gözlerindeki acını gördüm

Gülümsersin diye seni böyle sevdim

Gülüşünden bana bir gül sen vermedin

İnsan seveni söyle sevmez mi?

Gülüşünden bir gülle gülücük vermez mi?

Aşksız çektiğin artık sana yetmez mi?

Gülüşünden bana bir gül sen vermedin

Ben imkânsız olan seni sevdim

Gözlerindeki acını gördüm

Gülümsersin diye seni böyle sevdim

Gülüşünden bana bir gül sen vermedin

Dağlar sanki çöktü omuzuma

Yaptıkların gitti çok zoruma

Sen çıktın ya benim yoluma

Gülüşünden bana bir gül sen vermedin

Ben imkânsız olan seni sevdim

Gözlerindeki acını gördüm

Gülümsersin diye seni böyle sevdim

Gülüşünden bana bir gül sen vermedin

Oysa aynı dilde gülümserdik

Gülümsemelerinle her kapıyı açardık

Aşk denilen kelimeyle ikimizde

Bu karanlık dünyayı aydınlatırdık

Gülüşünden bana bir gül sen vermedin

Ben imkânsız olan seni sevdim

Gözlerindeki acını gördüm

Gülümsersin diye seni böyle sevdim

Gülüşünden bana bir gül sen vermedin

Kul Mehmet’im severken hasreti gördün

Aşk değil hayat değil sen bana küstün

Aşksız kalmak yaşadıkça zulümmüş gördün

Gülüşünden bana bir gül sen vermedin

Ben imkânsız olan seni sevdim

Gözlerindeki acını gördüm

Gülümsersin diye seni böyle sevdim

Gülüşünle bana bir gülümsemedin

Mehmet Aluç-Kul Mehmet