Hiçbir üslubu beðenmez oldum. Öncelikle kendime sunduðum, esefle konuþan iç sesimi susturmak adýna yaptýðým ben-merkezli telkinler sonra ne mi oldu?

Uyutulduðumun ertesiydi: yorgunluktan sarhoþ olduðum bir gündü: siz deyin bir galon ben diyeyim üç beþ sürahi. Evet, sadece ayrandý içtiðim ve bol miktarda tuzu da boca ettiðim.

Uyuþacaðýmý biliyordum aslýnda ümit ediyordum aslýnda tiksindiðim ne varsa cihana dair, unutmakla mükelleftim.

Öncelikle þu yapay sarýþýn çiçekçi kýz. Sonra da dükkânýný kundaklayan bir gözü siyah diðeri mavi olan, üzerine ölü topraðý serpilmiþ adam.

Ne yani; yalan mý söyleyeyim? Aralýksýz geliyordu dükkâna üstelik çiçekçi dükkânýna geliyordu elinde demet demet güllerle. Sonra da iki lafýn belini kýrmak adýna arkaya geçiyorlardý.

Of. Bana ne, deðil mi?

Ýyi de ben de yan dükkânda çalýþan bir garip tezgâhtarým. Uyutulduðum kadar uyuttuðumu bildiðim yine ben özürlü ve biz odaklý düþler görmek adýna, devasa hayallerimle evrim geçirdiðim.

Þaibeli bir patronum vardý. Her gece dükkâný kapatmaya yakýn gelir, üzerine en son satýþa sunduðumuz elbiseyi gider ve çalýmla çýkar giderdi bir de söylenirdi avaz avaz:

‘’Aman, ha, kepenkleri indirmeyi sakýn unutma. Allah muhafaza, delinin biri dükkânýn camýný çerçevesini indirir. Ona göre, anladýn mý ciciþ?’’

Ýyi hoþtu da, bu eklediði sýfat bana asla uymuyordu. Ne de olsa ciddi bir havam vardý ama bu ciddiyetle bula bula bu iþi bulmuþtum. O da annemin zoruyla.

‘’Kýzým, aman ha. Sen, sen ol, aðýr sat kendini ama yeri geldi de mi…’’

Devam etmesini arzu etmesem de ve bazen sözünü kessem de bilirdim bir sonraki cümlesini.

‘’Belli mi olur, þöyle boylu poslu bir müþteri gelir de…’’

Sanki ben manken görünümlü bir laleydim de…

Yine de; adabý muaþeret kurallarýna uygun olmasa da; aile içindeki lakabým idi lale. Ve ciddiyet özürlü akrabalarýmýz aralýksýz kafa bulurlardý benimle.

Aman ne ayýp! Þimdi yakýþtý mý bana, bu kafa bulmak tabiri?

Neyse, efendim, ben yine de arz edeyim.

Annem ve diðerleri ve de tüm mahalle esnafý. Sözüm ona kendi iþimi kuracaktým ama nerede?

Bir araþtýrma yaptým ve akabinde vazgeçtim kendi iþimin patronu olmaktan yine de hayretle izlerdim ben yaþtaki insanlarýn bu iþ teþebbüslerini. Alýn iþte, silikonlu Remziye Teyze sonra da Çat kapý Halil Abi ha tabii bir de büfeci Metin.

Metin, caným kankam: gerçi bir kýzla bir erkek kanka olamaz tabirine binaen bizler kafa arkadaþlardýk.

Of, dilim sürçtü yine. Annem duymasýn ne de olsa Ýstanbul kadýný: þimdi oldu mu bu amirane deyimler hem ne derler arkamdan?

Aman, millet zaten diyeceðini diyor.

‘’Kýz, lale, ne o hal öyle? Hiç mi etek giymezsin?’’

‘’Malum çalýþýrken eðilip doðruluyorum. Ayýp olur…’’dememe kalmadan…

‘’Sen bu kafayla evde kalýrsýn.’’

Ne yani, pantolon giyen kýzlar gelinlik giyemez diye bir kural mý var?

‘’Pardon, ne dedin caným. Ay, telefondaydým da.’’

Ufak at da civcivler yesin. Hem ne o öyle? Haftada beþ gün saç renginle oynuyorsun. Yakýnda kel kalacaksýn.

‘’Sahi, deðiþtirsen þu saçýnýn rengini. Bak, yeþil moda bu sonbahar. Týpký yapraklar gibi.’’

Akýllým, mevsim mademki sonbahar: tüm yapraklar sararmadý mý?

‘’Ýnþallah, Sebahat Abla, Ýnþallah.’’

‘’Ne ablasý ayol. Sanki çocuksun da…

Teyzem gibi görünüyorsun ama hadi neyse…

‘’Saygýmdan Sebahat, saygýmdan.’’

‘’O zaman Sebahat Hanýmefendi diyeceksin, þeker.

Hanýmlýk kim sen kim?

‘’Ne dedin sen?’’

‘’Ben kaçtým.’’

‘’Seni densiz. Misafir gelen benim, sen dediðine bak.’’

Olaysýz gün mü geçer. Ben uyusam þöyle aralýksýz yirmi dört saat sonra da uyansan yeni bir dünyaya.

Nasýl da paspal bir hayatým var. Ben böyle olacak insan mýydým?

Ah, gözü kör olasý Safiye. Hep o çeldi aklýmý. Okuyup da ne olacakmýþým da? Fena mý, altýn bileziðim olurdu. Bozdurur bozdurur harcardým!

Mademki bozduracak altýným ve diplomam yoktu ben de bozabildiðim kadar aklýmý ve içimi bozardým ve aklýma koyduðumu da yaparým hani ki yaptým da.

Büfeci Metin’le dertleþmenin tam zamanýydý üstelik mevsime de uygun.

Adam yine at etinden yapýlma sucuklarý ile en içli türküleri söyleyip bayat ekmeklerle tost yapma telaþýndaydý. Bakalým kimi zehirleyecekti bu gün?

‘’Selam, Metin.’’

‘’Ooo, kimler gelmiþ kimler. Ne haber gülüm?’’

‘’Helal sana: lalelikten transfer olduðum yeni bir çiçek. Fena deðilmiþ yine de sen eskisi gibi lale demeye devam et. Hem Ýstanbul’un da sembolü.’’

‘’Vay, benim þair yürekli arkadaþým. Gel kurul baþköþeye de karnýný doyur þöyle en afilisinden.’’

‘’Eyvallah, aç deðilim. Lakin bir konu hakkýnda konuþmaya geldim.’’

‘’Öt bakalým.’’

‘’Bu gece boþ musun?’’ dememle afalladý bizimkisi ve burkup býyýðýný.

‘’Hop, dedik arkadaþ. Biz de racon keseriz icabýnda hele ki mevzubahis arkadaþýmýz ise. Söyle nedir derdin gider kemiklerini kýrarým kim arkadaþýmýn kalbini kýrdýysa.’’

‘’Yok, be dostum. Yanlýþ anladýn. Demem o ki; gidip kafalarý çekelim.’’dememle kahkaha nöbetine girdi bizimki.

‘’Ya birader, alkole karþý deðil misin sen?’’

‘’Elbette, lakin þöyle serilmek istiyorum masalara ve günlerce unutmak ve uyumak.’’

‘’Ýþte orada dur. Benim anamýn uyku ilacý var. Öyle güzel kafa yapýyor ki yanlýþ anlama. Aralýksýz on beþ saat uyursun. Ama rüya görmeyeceðinin de garantisini veremem gerçi uyandýðýnda az buçuk asabi oluyor anam ama bir demlik çay içti mi nasýl da uysallaþýyor.’’

Ýþte yine toslamýþtým duvara. Görünen o ki; benim plan iþe yaramamýþtý.

‘’Baþka çaresi yok mu? Hani þöyle unutsam tüm eþi dostu, akrabayý ve onca derdi. Çok þey mi istedim?’’

‘’Sen Yakup Abimin bana emanetisin. Sonra nasýl hesap veririm ahrette babana ve Tanrý’ya? Ýstersen açýlalým tekneyle sen de boðaz havasý alýrsýn. Ýstanbul’un havasý adamý nasýl çarpar, bilmez misin?’’

Demli çay içip uykumun daha da kaçacaðýnýn garantisini vermiþti bizim köftehor.

Tasý taraðý toplayýp kalkma zamanýydý.

‘’Hadi, görüþürüz. Dükkâný boþ býraktým. Kendine mukayyet ol.’’

Israr etmekte fayda yoktu zaten kim anlardý ki derdimi?

Sadece uzak kalmak istiyordum. Sadece unutmak. Yoksa on beþ gün izin alýp güneye mi kaçsaydým? Ýyi de millet tatil beldesinde rahat durmaz ki. Sabahlara kadar vur patlasýn çal oynasýn.

Dükkâna yollanmýþken annem aradý telefondan. Bakalým bu akþamýn menüsü ne olacaktý da ben de iþ dönüþü kim bilir neler alacaktým?

‘’Efendim, anne?’’

‘’Ah, kýzým, bir bilsen bir bilsen.’’

Merak etmiþtim.

‘’Hayýrdýr, anne?’’

‘’Teyzen evleniyor yine.’’

‘’Daha beþ ay olmadý mý altýncý kocasýný topraða vereli?’’

‘’Yok, yok, o, dördüncü kocasýydý. Altýncý koca aldattý ya teyzeni, komþusu ile.’’

Bu komþulara da hiç güven olmuyor ya!

‘’E, ne yapayým ben? Ýzin alýp senle mi geleyim?’’

‘’Kýz, olacak iþ mi? Hem kýskanýr kocasýný senden. Bilirsin hiç haz etmez senden.’’

Ah, ben!

‘’Ne yani, çelenk mi göndermem lazým?’’

‘’Ne çelengi kýz?’’

‘’Kadýn, bu halde kesin bu kocasýnýn da baþýný yer.’’

‘’Tövbe, de deli kýz. Demem o ki; iki günlüðüne Antalya’ya gidiyorum. Ev sana emanet.’’

Yaþasýn, fýrsat çýkmýþtý iþte.

‘’Olur, anne.’’

‘’A, itiraz etmedin kýz. Seni bilmesem… tövbe, tövbe.’’

‘’Ne diye itiraz edeyim. Sonuçta senin kardeþin gerçi öz kardeþin deðil ama… hem akrabalýk hakký ne özeldir dinimizde.’’

‘’Þimdi bana felsefi konuþmalar yapýp aklýmý karýþtýrma. Sen gelmeden çýkmýþ olurum. Kuru fasulye yaptým dolapta. Gelirken de ayran al. Karnýný doyurmadan geçmesin günün sonra halden düþersin.’’

Annem yine saçmalamýþtý lakin ayran fikri fena deðildi hani.

‘’Sen, yine de fazla içme ayraný. Sonra uyanamýyorsun sabaha. Ya da en iyisi sen ayran yerine meyve suyu al.’’

Baþlamýþtý annem saçmalamaya. Kuru fasulyenin yanýnda meyve suyu mu içilirdi?

‘’Nasýl istersen anne. Sen merak etme beni. Hem benden de selam söyleme.’’

‘’Seni, densiz: o senin teyzen.’’

Ýyi de demin öyle demiyordun ki anacým.

‘’Söyle o zaman.’’

‘’Ne söyleyeyim?’’

‘’Ne istersen.’’

‘’Bu arada, mahalleyi hýrsýzlar bastý. Kapýyý kilitlemeden uyuma ve asla tanýmadýðýn insanlara da kapýyý açma. Çengeli tak, alarmý kur.’’

‘’Anne, biz de kapý alarmý yok ki.’’

‘’Sahi, yok muydu?’’

Annemin nörolojiye gitmesinin vaktinin geldiði idi bu unutkanlýðý yine de moralini bozmak istemedim.

‘’Hadi, kýzým, öptüm seni. Ben ineyim otobüsten ararým seni.’’

Ýçim içime sýðmýyordu.

‘’Ýyi yolculuklar anne.’’

Ben konuþa durayým annemle dükkâna varmýþtým bile ve kapýda bir not buldum patronumdan.

‘’Üç gün yoðum. Þehir dýþýna gidiyorum. Dükkân sana emanet.’’

Ýþte tam da vaktiydi iþ dönüþü yapacaklarýmýn da ilk hamlesi.

Keyfim yerinde ve kepenkleri de indirmenin verdiði memnuniyetle marketin yolunu tuttum.

Ýki þiþe hatta dört þiþe aile boyu ayran ve bol miktarda da… ilaç alacaðýmý sandýnýz deðil mi? Ben canýmý sokakta bulmadým. Ve poþetleri sýrtladýðým gibi gittim eve.

Ev mis gibi yemek kokuyordu ve kapýya iliþtirilmiþ bir not.

‘’Eve kargo gelecek. Söylemeyi unuttum. Kapýyý açarsýn ve teslim alýrsýn paketi. Annen.’’

Eh, be kadýn. Hem kapýyý kimseye açma diyorsun hem de…

Ýþ baþa düþmüþtü.

Bir güzel sofrayý kurdum ve keþke olmayan kapý alarmýný da kursaydým. Güldüm kendi kendime. Süper bir sofra beni bekliyordu ve aralýksýz uyuyacaðým mutlu gün ve geceler.

Patronumu ve yapay sarýþýn çiçekçi kýzý da rüyamda görmemeyi umarak oturdum sofraya.

Televizyonu da açtým mý hatta sesini de fazla açmadan yoksa kapýyý nasýl duyardým?

Hayatýmda yediðim en güzel yemekti, diyemeyeceðim lakin uykum öylesine gelmiþti ki. Kalan üçüncü þiþeyi içmeye yeltensem de midemde yer kalmamýþtý.

Yatma vaktiydi.

Aslýnda çok de büyük bir þölen olmamýþtý kendimce kutladýðým tek kiþilik partim ama görünen o ki birkaç gün kafamý dinleyecektim.

Cep telefonumun þarjý bitmiþti ve asla da yeltenmedim þarj etmeye aslýnda kapýyý zincirlemek de geçmedi aklýmdan aslýnda yataðýma gidene kadar yere yýðýlýp uyumayacaðým ne malumdu, dememe kalmadý ki…

Ýnanýlmaz bir gürültü vardý rüyamda bire bir rüyamýn gürültü kirliliðine kurban gittiði. Ya müziði açýk unutmuþtum ya da kýyamet kopuyordu yine de gözümün tekini açmaya dahi yeltenmeden… ve bir gölgenin varlýðýný hissettim yine bir elin de üzerimde dolaþtýðýný ve ardýndan bir ses duydum.

‘’Naci, delirdin mi? Býrak kýzý da ne var ne yok dolduralým torbaya sonra da yakalanmadan gidelim.’’

‘’Olacak iþ mi Hüseyin? Sen demir kapýyý matkapla kes ve ev halký uyanmasýn. Sahi, bu kýz ne içmiþ ki?’’

‘’Ne içtiyse içti. Ses etme de uyanmadan gidelim. Yapma, dedim sana. Elini çek kýzýn üstünden. Býrak da yakalanýrsak sadece hýrsýzlýktan içeri girelim. Zaten sabýkamýz var.’’

‘’Aman, bence de. Hem bu kýz yemiþ de kokutmuþ ortalýðý?’’

‘’Zýkkýmýn kökünü be adam. Belli iþte, mideyi bozmuþ. Bak sen de kýzla bozdun. Çabuk tut elini, anladýn mý?’’

‘’Baba, sen misin? Annem nasýl baba? Ellerine saðlýk. Çok fazla yeme, baba. Sonra dokunur midene.’’

‘’Ne diyor ki bu?’’

‘’Adamý deli etme. Sen mi çözeceksin kýzýn iç dünyasýný. Býrak kimle isterse konuþsun. Yoksa bizimle konuþacak birazdan. Biz de hapsi boylayacaðýz.’’

‘’Seni, yedi kocalý Hürmüz seni. Ne olurdu ben de gelseydim annemle? Fena mý nikâh þahidi olurdum. Sen zaten bu kocayla da oturmazsýn. Ýflah olmaz bir aç gözlüsün sen, teyze. Ne vardý beni burada býrakacak. Bak, çelenk de göndermeme izin vermedi annem. Ben de cenazeye gönderirim. Bak görürsün sen, teyzelerin sultaný Hürmüz.’’

‘’Hala konuþuyor.’’

‘’Ben gidiyorum. Sen otur, rüya analizi yap.’’

‘’Az bekle. Kýzýn kolundaki saati gördün mü?’’

‘’Býrak da uyanmadan gidelim. Hem o saat çakma týpký senin çakma bir hýrsýz olduðun gibi.’’

‘’Masada yemek kalmýþ. Hadi ýsýtalým da yiyelim.’’

‘’Ýstersen iç güvey gir sen bu eve. Bol bol yemek yer rüya analizi yaparsýn.’’

‘’Ya, bir kaþýk yesem. Bak ayran da varmýþ hem de koca þiþe.’’

‘’Uyuyor mu?’’

‘’Hem de fosur fosur.’’

‘’Ýyi bari. Bir tabak da bana koy. Ayran da içeriz. Uyanana kadar karnýmýzý doyuralým bari. Hem sabaha kadar da aç aç çalýþýlmaz.’’

‘’Yaþþa sen. A, iki þiþe imiþ ayran. Hem de yayýk ayran. Oh, mis gibi. Kim yaptýysa eline saðlýk.’’

‘’Çok içme uyku yapar. Çok da yeme gaz yapar. Hop, birader, duymaz mýsýn?’’

‘’Azýcýk kestirsem. Gözlerimden uyku akýyor. Piþt, duymuyor musun? A, uyuya kalmýþ. Ben de koyayým baþýmý þu masaya. Ay, nasýl da içim geçti. Acaba tatlý var mýydý dolapta? Neyse onu da uyanýnca yerim.’’

***

‘’Yemek saati. Kuzey yakasý, birinci koðuþ. Mahkûmlar, yemek saati. Sýraya girin ve gürültü yapmadan alýn yemeklerinizi.’’

‘’Ne var menüde bu gün? Ne gülüyorsun be adam? Ne var diye sorduk sadece? Yoksa?’’

‘’En sevdiðinizden. Tam da aðzýnýza layýk.’’