Baþkasýnýn Ölümü

Her gün ölüyoruz aslýnda…

Sabah doðuyoruz, öðlen orta yaþtayýz, ikindi zirveden aþaðý iniþimiz baþlýyor, akþam son günlerimiz ve yatsý kabre giriþimizdir. Uyku; anlayan için ölümün bir provasýdýr.

Sabahlarý iþe gidenlerimiz hep telaþlýdýr. Ýþyerine zamanýnda varýlacak, saatinde iþe baþlanacak, kuralýna uygun çalýþýlacak, ay sonunda maaþ alýnacak, tasarruf edilecek, evlenilecek, çoluk çocuk sahibi olunacak, araba alýnacak, çocuklar okutulacak, evlendirilecek, emekli olunacak, ev alýnacak, Allah izin verirse içinde, 15 -20 yýl yaþanacak ve bir gün hiç hesapta yokken ölünecek.

Ýþte, bütün ömrümüz, üç aþaðý, beþ yukarý bu dört buçuk satýr, yani kýrk dokuz kelime ile özetlenebilecek kadar kýsa ki, yukarýda yazdýðým iþleri, 60-70 yýl arasýnda yapanlarýn sayýsý, yapamayanlarýn sayýsýndan en az üç kat fazladýr.

Peki, bu kadar kýsa bir ömür için; hiç ölmeyecekmiþ gibi davranarak, ebedî hayatýmýzý mahvetmeye, kavgaya, üzmeye, üzülmeye, bu dünyaya baðlanmaya deðer mi?

Muhtemelen, yaþarken çoðumuz bu durumu düþünmüyor, ya da düþünmek istemiyoruz. Ne zaman elden ayaktan düþüp, bakýma muhtaç hâle gelirsek, belki o zaman, bu çabanýn çok da anlamlý olmadýðýný, dünyanýn ve dünyalýklarýn gözümüzü perdelediðini idrak etmeye baþlýyoruz.

Ölümün son olmadýðýný, ebedî hayata doðuþ, çok sevdiðimizi söylediðimiz Allah’a, peygamber efendimize ve âhiret yurduna hicret eden anne- baba ve diðer eþ dost ile akrabalarýmýza kavuþmak için geçmek zorunda olduðumuz bir kapý olduðunu bildiðimiz ve inandýðýmýz hâlde, neden ölmekten korkuyoruz? Gençler, belki yukarýda 49 kelimede yazdýklarýmý gerçekleþtirmek ve sevdikleriyle biraz daha zaman geçirmek için ölümden korkuyor, istemiyor olabilir, bunu anlayýþla karþýlayabiliriz de, bu iþleri bitirmiþ, yaþlý eþiyle evde iki baþlarýna kalmýþ, hattâ bakýma muhtaç durumdaki insanlar da ölümden korkuyor, ölümü istemiyorlar. Oysa sevdiklerinin, dostlarýnýn büyük çoðunluðu da bu dünyayý býrakýp gitmiþ olmalarýna raðmen, kimse ölüm denen, yeniden doðuþu, tekrar kavuþmayý, öyle hasretle beklemiyor ve hattâ herkes birbirine saðlýklý, hayýrlý, uzun ömürler vermesi için duâ ediyor Allah’a. Yoksa yolculuða hazýr olmadýðýmýz için mi, ölüm, bize deðil, hep baþkasýna yakýþýyor.

Neden yaþamayý kendimize, ölümü baþkasýna yakýþtýrýrýz? Oysa dünyaya gelen her canlý gibi, insan da ölecek yaþtadýr.

Doludizgin giden bu hayat, bir gün duracak ve durulacak. Baþla emrini veren Allah, dur emrini de verecek elbette. O zaman bakacaðýz, bu ömürden geriye, elde ne kalmýþ diye! Demek ki, her gidiþin bir varýþ ve bitiþ noktasý var. Her yolculuk kendine uygun hazýrlýk istediðine göre, bizim yanýmýzda götüreceðimiz ne? Dünyada ardýmýzdan býrakacaðýmýz eser ne?

Bir eser ki, çizgisi bir baþka dünyanýn baþladýðý yere geçemiyorsa, elbette bir kýymet ifade etmeyecek ve üzerinde durulmaya deðmeyecektir. Bize kabirden öteye arkadaþlýk edecek ve arkamýzdan bize sevap kazandýracak olan eserler, ancak gerçek eserler olabilir. Âhirette bizi kurtaracak bir eserimiz olmadýðý takdirde, fani dünyada býraktýðýmýz eserlere de kýymet veremeyiz.

Demek ki, her eser veren, unutulmayacak diye bir kural yoktur. Emek ve gayretini fani iþlere sarf edenlerin elinde fani sonuçlarýn kalacaðý, faydalý ve bâki iþlere sarf edenlerin de kazancýnýn ebedî olacaðý muhakkaktýr. Sanýrým ebedî eseler hazýrlayamamýþ, ölümden sonraki hayat için yeterli ve geçerli hazýrlýðý yapamamýþ olduðumuzu düþündüðümüz için ölümden korkuyoruz. Ayrýca þu güzel dünyayý býrakýp gitmek, alýþtýðýmýz yerden, yataktan, candan, cihandan geçmek, ayrýlmak bize zor geldiði için, ölümü hep kendimizden uzak görür, baþkasýna yakýþtýrýrýz.

Aslýnda ölüme üzülebiliriz, ama insan hayatýnda korkulacak bir durum deðildir. Bakýn, merhum üstat Necip Fazýl Kýsakürek ne güzel anlatmýþ, korkulacak bir þey olmadýðýný.

"Ölüm güzel þey, budur perde ardýndan haber..

Hiç güzel olmasaydý ölür müydü peygamber?

Öleceðiz müjdeler olsun, müjdeler olsun!

Ölümü de öldüren Rabbe secdeler olsun!"

Korkuyorsak ölümden bu da cehaletimizdendir, diyor ve bir âyetle son veriyoruz.

"Bilselerdi âhireti tercih ederlerdi (Ankebut/64) buyuruyor Rab'bimiz.

aslanyýlmaz#sürgünadam#

01.02.2025