Sahil boyunca uzanan yaþlý çýnarlar, yýllarýn yükünü dallarýnda taþýyor gibi. Bir zamanlar gölgesinde çocuklarýn kahkahalarý yükselmiþ, sevgililer ellerini kenetlemiþti. Ama bugün, rüzgâr yalnýzca geçmiþin izlerini savuruyordu. Balýkçý, sandalýnýn kenarýna yaslanmýþ, aðlarýný düðümlerken mýrýldandýðý eski bir türküyle zamanýn içinden geçiyordu. Gözleri denizle bütünleþmiþti; kim bilir kaç dalganýn gelip gittiðini, kaç hikâyeyi sessizce dinlediðini... Þule, ayaklarýnýn altýnda ezilen ince kumlarýn serinliðini hissetti. Zaman burada baþka türlü akýyordu; her þey gelip geçerken, deniz ayný kalýyordu. Sahilin kýyýsýnda, suyun dokunduðu yerlerde, geçmiþin izleri hâlâ duruyor muydu?

"Deniz ne saklýyor?" diye fýsýldadý.

Balýkçý baþýný kaldýrdý, yüzüne yavaþ bir tebessüm yayýldý.

"Bazý þeyleri zaman siler," dedi. "Bazý þeyleri ise sadece biz unutmaya çalýþýrýz."

Þule'nin kalbinde hafif bir sýzý belirdi. Çünkü o da unutmaya çalýþmýþtý. Ama deniz, unutmaya izin vermeyen bir aynaydý.

Rüzgâr daha sert esti. Aðaçlarýn dallarý birbirine dokunarak hýþýrtýlar çýkardý, sahilin serinliði gecenin aðýr sessizliðini getirdi. Deniz, bütün sýrlarýný içinde saklýyordu. Ama o gece, belki bir tanesini, Þule’ye anlatacaktý. Rüzgâr, sahile dokunan bir el gibi hafifçe esiyor, kumlarý usulca öteliyor, çýnar aðaçlarýnýn dallarýnda sessiz bir hýþýrtý býrakýyordu. Deniz, maviliðini gecenin koyu tonlarýna teslim etmiþti; kýyýya vuran dalgalar, uzaklardan gelen bir fýsýltý gibi kayalýklarý okþuyor, sonra çekilip kayboluyordu.

Þule, taþýn üzerinde oturmuþ, elindeki çayýn buharýnýn geceye karýþmasýný izliyordu. Çaydan yükselen sýcaklýk, rüzgârýn serinliðine direnmeye çalýþýyor, ama sonunda yok olup gidiyordu. Týpký geçmiþte kaybolan anýlar gibi. Kasabanýn sahili, uzun yýllardýr deðiþmemiþti. Çýnarlarýn kökleri topraða sýkýca tutunmuþ, sahil boyunca uzanan patika, yýllarýn ayak izlerini saklamýþtý. Ama zaman burada nasýl akýyordu? Ýnsanlar geçip gidiyor, dalgalar kýyýya vuruyor, fakat sahil hâlâ buradaydý. Gözleri, az ötede aðlarýný düðümleyen yaþlý balýkçýyý buldu. O hep buradaydý. Denizle konuþan, ona geçmiþini anlatan, sýrlarýný okyanusun derinliklerine býrakan biriydi. Kim bilir kaç fýrtýna görmüþtü, kaç vedaya þahit olmuþtu.

Balýkçý, Þule'nin kendisini izlediðini fark etti ve sandala yaslanarak usulca ona seslendi.

"Deniz ne anlatýyor sana?"

Þule, kelimeleri içinde tarttý. Deniz ona gerçekten bir þey söylüyor muydu, yoksa yalnýzlýðý sadece kendi içinde mi duyuyordu?

"Geçmiþin izlerini saklýyor mu hala o gün ki gibi," dedi.

Deniz dalgalarý kýyýya çarpýyor, rüzgâr geçmiþi fýsýldýyordu. Ama artýk, Þule dinlemeye hazýr mýydý bilmiyordu.