Geceyi Ýçime Gömüyorum

Geceleri içime gömerim,
gözlerim, bu karanlýða susar.
Her gece,
bir köþe bucak,
içimde uyur,
bir adým bile atmaz o gün.

Bir zamanlar yýldýzlar vardý—
ama onlar da unuttu adýmý.
Þimdi sadece ay,
görünmez bir bakýþ gibi,
gelir yaný baþýmda.
Ve ben,
gecenin her köþesinde
sözsüz bir yalnýzlýk bulurum.

Geceyi içime gömüyorum,
göðün karasýndan sessiz bir dil buluyorum.
Bütün yýldýzlarý,
gerçek olan tüm hayalleri,
göðün tuhaf hüzünlerini
susarak toplarým.

Belki de her gece
gömülen sadece gece deðil,
kendimdir.
Karanlýkla birleþtiðim,
ýþýkla ayrýldýðým o an—
bir daha geri gelmemek üzere.