Online Üye
Online Ziyaretçi
Gece yarısı gölgem
pencerende belirdiğinde,
bir yangının külleriyim.
Zamanın bile unuttuğu mazi,
şimdi kalbimde hüzün tozları...
Ellerim hâlâ duman kokuyor,
her dokunuşumda cildine yapışan
bir kül izi bırakıyorum.
Gözlerin gözlerimde
zamanı durduran
bir yıldız parıltısı...
Sen soruyorsun:
"Nasıl dayandın bu yalnızlığa?"
.Bilmiyorum.
Belki de her şeyi, herkesi yakıp
geriye sadece senin fotoğrafını kurtardığım için…
Şimdi senin hayalinle var oluyorum,
tıpkı o ilk gün,
bir yangının ilk çıtırtısı gibi
yeniden tutuşarak…