Online Üye
Online Ziyaretçi
Bir kadının içinde suskun bir türkü var,
Dalı kırık bir ağacın rüzgârla barışması gibi.
Gecenin en derin yerinde bile
Umudu bir kandil gibi saklar yüreğinde.
Avuçlarında çocuk gülüşleri,
Yüreğinde sabırdan örülmüş bir bahar.
Kimse bilmez gözyaşının rengiyle
Kaç geceyi aydınlattığını bir yıldız gibi.
O, yalnız yürür ama eksilmez,
Çünkü her adımı toprakta iz, gökte niyazdır.
Bir sevdaya küstüğünde bile
Kalbinde sevap gibi taşıdığı dualar vardır.
Yıkılsa da dağ gibi susar,
Zulme bakarken bile bakışıyla yakar.
Kırılır bin kez, ama her sabah
Kırıklarından çiçekler doğurur yine de.
Bir kadının içi, sessiz bir evrendir,
Ne sen sığarsın, ne tüm sözlükler yeter.
Ve ne zaman ki dünya ona sırtını döner,
O, yine de dünyayı sırtında taşır – gülümseyerek.