Ben;
Bu kent sýrdaþý kaldýrýmlarýn üzerinde býraktýðým çocukluðumun, yarým sancýlý bir güze merhaba deyiþini hatýrlýyorum... Ki sen,
ayný bahçeyi paylaþtýðým mat bir yeþile boyanmýþ, yarý boyasý dökülmüþ okul duvarýnýn altýndan izlediðim çocukluðumun sessiz aþk'ý gibi yeniden hatrýma düþüyorsun... Eve geç kalma telaþýyla, attýðým her bir adým senden bir kaç sokak ötedeki evimin penceresinde beni bekleyen annemin yüzündeki sevinç dolu mutluluðunu düþürüyor gözlerime... Ki ben,
sana gelen her adýmda, eve geç kalma telaþýný yeniden yüreðimde hissederken, o yersiz korkularýn yerine, sana gelmenin büyük bir heyecan yaratmasýný seviyorum içimde... Þimdi o pencerede bekleyen annem deðil, yüzünde beni görmenin büyük bir mutluluðunu yaþayan sen varsýn artýk...