Affedilmez, 

ne nehir yýkar ne zaman,
Yenen bir lokma varsa mazlumdan kalan.
Yetim gözyaþýyla mühürlenmiþ o an,
Gök susar, arþ titrer, susmaz vicdan.

Bir çorba

buharýnda aðlar bir anne,
Avuç içi dua, düþer sessizce yere.
Dulun alýn teri, dökülür ekmeðe,
Sakýn dokunma, yanarsýn her harfine.

Adalet 

bir terazidir, sabýrla kurulur,
Hak, gecikir ama sonunda vurulur.
Mazlumun alný secdede nur olur,
Zalimin sözü çürür, dili yorulur.

Ey insan! 

Unutma, yazýlýr defter,
Her haram lokma, kalpte iz býrakýr.
Kefenine bile karýþýr o sefer,
Bir yetim bakýþý, her þeyi yakar.

Dön kalbine, 

titreyen sesi duy þimdi,
Hak, sahibiyle gelir, gecikse de indi.
Diriliþ budur: Hakk’ýn önünde eðilmek,
Zulme deðil, mazluma secde edebilmek.