Siz sever misiniz bilmem ama, ben halk otobüslerini çok severim. Diyeceksiniz şimdi, ne var sevilecek bunda? Ayak kokusu, kiminin koltuk altı kokusu, kiminin öksürük nöbeti, horlaması, burnunu karıştırması, ayakkabısını hatta çorabını çıkarması, yüksek sesle müzik dinleyenler, telefonda özel meselelerini anlatanlar... Saymakla bitmez ama işte hepsi ayrı dünyalar, hepsi apayrı hikâyelerde gizli.
Bir otobüs düşünün; kimi sabahın köründe uykulu gözlerle işine yetişmeye çalışıyor, kimi elinde poşetlerle pazar dönüşünde, kimi üniversiteli çocuk, kimi yaşlı amca, kimi dedikoducu teyze… Aralarına karıştığınızda, her yüz başka bir kitap, her bakış başka bir hikâye anlatıyor.
Şoför beyin klişe olmuş ama asla eksik olmayan sözleri ise cabası:
“Arkada yer var!”
“Ücretleri unutmayalım lütfen.”
“Ablacım biraz hızlı olur musunuz?”
“Beyefendi, orayı çoktan geçtik, neden söylemediniz?”
O anlar bana hayatın iç yüzünü gösteriyor. Kimsenin kimseye tahammülü kalmamış belki ama bir şekilde o otobüs hep hareket ediyor, insanlar iniyor, biniyor, kimi şehrin kalabalığına karışıyor, kimi sessizliğine.
Bir keresinde yanımda yaşlı bir teyze oturuyordu. Elinde eski püskü bir çanta, ağzında dualar. Yanımdaki delikanlı telefonda sevgilisiyle kavga ediyordu. Arka tarafta bir grup lise öğrencisi kendi aralarında kahkahalarla dertleşiyordu. Şoför, camdan uzanıp yol sormaya çalışan adama sesleniyordu:
“Abi trafiği kapattın ya, çek sağa biraz!”
İşte o an, ben bu karmaşayı sevdiğimi fark ettim. Çünkü insan dediğin bu kaosta belli oluyor. Sessizlikte herkes melek… Önemli olan gürültüde, tartışmada, susmakta, anlamakta ve dinleyebilmekte.
Belki de halk otobüsleri, bu yüzden bana hayatın küçük provası gibi gelir. Kimseyi seçemezsin,kimin yanına oturacağını, kiminle karşılaşacağını ve kiminle ne konuşacağını da bilemezsin,bazen koyu bir sohbete dalar o yolculuğun hiç bitmemesini ister bazen de yanınızdakinin ağız kokusundan tiksinip ilk durakta inmek için can atarsınız. Ama o yol bitecek… O durak gelecek ve herkes kendi hikâyesine devam edecek.
Ben de her seferinde, o otobüsten inerken, içimden "iyi ki" derim.
İyi ki bu yolculuklar var,hayatın panoraması...
(
Halk Otobüsü Yolculuğu başlıklı yazı
berberce tarafından
7/8/2025 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
