Yürüyorduk karanlıkta sesizce,
Bir karlı dağa doğru.
Çökmüştü dağlara gece,
Gölgemizden bile yoksunduk.
Gözlerimiz ileride yürüyorduk,
Soluklarımızı bizden başka duyan yoktu.
Hiç konuşmadan bir hedefe doğru
Yürüyorduk.
Üç kişiydik,
Soğuktu kar yağıyordu.
Üşümüştü ellerimiz, yüzlerimiz
Dişlerimiz birbirine vuruyordu.
Hiç bu kadar özlememiştik güneşi.
En yüksek tepeye varmıştık,
Şimdi bir mezar kazıyorduk
Boyun eğmeyen dağlara,
Dünyanın bütün silahlarını gömmek için...
Üç kişiydik,
Sabah olmuştu , ayazdı.
Ağzımızdan buharlar çıkıyordu,
Terlemiştik soluk soluğa.
Bir mezar kazmıştık karlı dağlara,
Dünyanın bütün silahlarını gömmek için.
Dünyanın bütün silahlarını gömdük,
Bir gecede, bin tepede, bin kişi.
Sonra...sonra çocuklar sapanı buldular.
Derken ok, kargı, kılınç
İnsanların en süperi,
Barut kokusunu aldı yine.
Tekrar savaşlar... savaşlar...
Üç kişiydik,
Yürüyorduk karanlıkta sessizce,
Bir gece...
Kar yağıyordu bir mezar kazıyorduk,
Artık ölen insanlığı gömmek için...
İnsanlığı gömmek için.....
(
Üç Kişiydik başlıklı yazı
maviye-surgun tarafından
12.07.2025 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
