Düşerken Gördüm Kalbini
Tuttun beni,
Adı aşk olan dağlık bir alanda,
Ayaklarım kayan bir gecede
Sana düşerken…
Kalbinle tuttun beni,
Ne bir söz söyledin,
Ne de gözlerin korktu
Düşüşümden.
Sessizliğinle sardın omzumu,
Sana tutunmak acizlikti belki,
Ama senin tutuşunda
Güç vardı,
Sığınak vardı…
Ben sana sarılmadım,
Ama o an
Tutuldum işte.
Bir rüzgâr gibi
İçime işledin.
Ölümün hayalini kurarken
İçimde kırılmış tüm ışıkları
Yaktın yeniden.
Senin gülüşünle
Bir tutam umut serpildi
Yangınlarımın üstüne.
Söndürmedi…
Ama yeşertti beni
Küllerimde.
Ben o uçurumdan
Yaralı düştüm,
Evet, düştüm
Ama
Ölmedim.
Meğer bir uçurumdan düşmek
Öldürmezmiş insanı.
Yanlış öğretmişler bize.
Eğer biri tutarsa elinden
Eğer biri sararsa
Titreyen ellerini,
Yaradan iz bile kalmazmış
Zamanla.
Yeter ki tutan
Kalbiyle tutsun.
Senin gibi.
Düştüğüm yerden
Seninle çıktım,
Yalnız değildim artık
Kendimle barışırken.
Kendime seninle rastladım,
Ve öğrendim:
Sevgi,
Bazen düşeni kaldırmak değil
Onu düştüğü yerde
Yanında tutmaktır
Sessizce.
Sen de öyle yaptın
Tutmadın kolumdan
Ama içimden tuttun beni.
Ve ilk kez…
Yaşamaya benzedim.
(
Düşerken Gördüm Kalbini başlıklı yazı
Hasan Uyar tarafından
7/13/2025 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
