Ýkindi Vakti Hikayeleri -1-

Ýstanbul, ikindi vaktinin gölgesine bürünmüþtü. Gökyüzü lacivertin en derin tonuna çalarken, Leyla cam atölyesinin köþesinde bir parça ýþýðý avuçluyordu. Cam, onun için sadece bir madde deðil; kýrýldýðýnda konuþan bir kalpti. O gün, rüzgâr eski bir hikâyeyi taþýdý. Aras geldi. Sessiz, uzak, ama gözlerinde bir ülkenin duasý vardý. Hindistan’dan gelen bir yolcuydu; ama kalbi, Ýstanbul’un taþlarýna düþmüþtü.

“Cam kýrýldýðýnda biz onu altýnla birleþtiririz,” dedi. “Çünkü kýrýklar hikâyeyi anlatýr.”

Leyla sustu. Çünkü onun kalbi de kýrýlmýþtý. Ama kimse altýnla birleþtirmemiþti. Aras’ýn sesi, Leyla’nýn içindeki sessizliðe dokundu. Her sabah ona Sanskritçe aþk sözleri fýsýldadý. Leyla, ona Mevlana’dan dizeler sundu. Camlar artýk sadece ýþýðý deðil, duygularý da yansýtýyordu. Bir gece, Galata Kulesi’nin tepesinde buluþtular. Rüzgâr, geçmiþin izlerini savururken Leyla ona bir cam parçasý verdi. Ýçinde bir damla gözyaþý vardý.

“Bu, seninle tanýþtýðým günün ýþýðý,” dedi. “Ve içindeki kýrýk, artýk altýnla birleþti.”

Aras, camý kalbinin üstüne koydu.

“Senin gözlerinde zamaný gördüm. Ve artýk hiçbir yere gitmiyorum.”