Seni arýyorum gönül hücremde. Kalbimin ürkekliðini aþan, coþkun hayatýn kendisinde seni bulmaya çalýþýyorum. Aranýyorum da bir yandan; yargý sofralarýnda cesaretim, esaretim ve kayýp saadetim ayný anda sorguya çekiliyor. Seni arýyorum sevgilim, gönül dünyamýn düzeninde bir serçeye hasret kalmadan önce. Uçmak istiyorum sana, kollarýna; gönlünün tuzaklarýna düþmek istiyorum.
Seni arýyorum içimdeki mayýn tarlasýnda, bir günah çukurunda. Ayýp olursa diye çok sevmek; dozunu kaçýrýrken düþerim diye korkumdan, seni arýyorum idil rüzgârlarda. Sözcüklerden yapýlmýþ bir gemiye binip buralara kadar geliyorum. Misafirliðin deminde nem tutuyorum; çocuklara oyuncak, hastalara þifa, yaralara pansuman oluyorum. Kocaman bir evrende her þeye dönüþüyorum — seni kaybetmeden önce.
Nefretin kýyýsýnda, yalýnayak dolaþtýðým denizlerin hesabýný þimdi gecenin kendisi soruyor bana. “Sen gecesin,” diyorum içimden, “denizle ne iþin var?” Ama soramýyorum.

Her seferinde yakamozsuz, tatsýz, tuzsuz ve sensiz bir denize düþüyorum. Sende kaybolurken, vücudumun diri kalma çabasýnda, bir larvanýn bir daha büyüyememe korkusuna dönüþüyorum.  

        Tutukluyum senin sensizliðinde; kalbimin kelepçesinde, anahtarýný unutan bir suçlu gibiyim. Karakollar beni müsait bir yerde sensizliðe teslim ediyor. Hücrelerinde aðýrlanýrken bir daha senin tarafýndan sevilememeyi yaþýyorum.
Þen bir dulun, kýsmetini bekârlara pay ettiði yalanlarda deveye hörgüç, sana beni sevmen için hep güç oluyorum. Mutsuzluktan baþým dönüyor, midem bulanýyor kauçuk zaferlerin ortasýnda. Âþýklara seviþmeyi fýtrat; bana ise sensizliði densiz bir gülsuyu sayýyor bu evren. Bu yüzden saçmalýyorum. Yazarýn týraþý kelimeler oluyor; tertemiz, pür pak, geliþigüzel bir seviþte sana vuruluyorum.
Seni arýyorum sevgilim; yokluðuna gemi, varlýðýna kaptan olamadýðým þu kocaman evrende. “Aradýðýnýz aþýða ulaþýlamýyor,” diyor bir ses sonra. “Onu yeller, eller, yalan aþklar kapmýþ.”

Sonunda buluyorum seni aþkým; aþkýn kendisi olduðun kalbimde. Girift bir “merhabaya grotesk bir “hoþça kal” býrakýyorsun her gece. Ay, bedenimde donuyor; güneþ sensizliðimi bir kez daha haklý çýkarýyor. Yeni gün, her defasýnda biraz daha doðuyor. Bak, yazdýlar beni kaderin ifþasýnda. Çýplak kelimelerim yakalandý. Aþk böceklerinin namusu lekelendi. Seni bana bir daha doðurmazlar.