Kýrýk Aynalar

Hayat, bazen kendi içinde kýrýlan aynalar gibi olurdu. Þehrin sokaklarýnda yürürken, karþýsýna çýkan yüzlerde, pencerelerde, gölgelerde binlerce küçük yarýk, çatlak ve kýrýk parça görünürdü. Ýnsanlar, bu kýrýk aynalarýn içinde kendilerini arar, bazen bulur, bazen kaçýrýrdý. Genç bir kadýn, ismi Lale, her sabah þehrin eski parkýndaki tahta bankta oturur, etrafýnda dönen hayatý izlerdi. Çocuklarýn düþlerindeki umut ýþýklarý, yaþlýlarýn gözlerindeki sessiz veda, sevgililerin ellerinde sýkýca tuttuðu kýrýlgan baðlar... Hepsi birbirine karýþýr, karmaþýk bir þiir gibi dökülürdü zamana.

Lale kendi hayatýný düþünürdü; bir yandan daðýlmýþ pek çok kýrýk aynanýn içinde kendine ait keskin ve bulanýk parçalar vardý. Bu parçalar, yaþadýðý acýlar, sevinçler, umutsuzluklar ve en çok da hatýrlamak istemediði anýlarla doluydu. Ama o gün, farklý bir þey hissetti. Þehrin en eski sokaðýnda, tozlu bir dükkânýn vitrininde asýlý duran kýrýk bir aynaya bakarken, aynanýn ona fýsýldadýðýný fark etti:

"Hayat sadece görülen deðil, hissedilen gerçeklerin toplamýdýr. Kýrýk parçalar, bütünü tamamlayan küçük parçacýklardýr. Cesaretin varsa, onlarý birleþtir ve kendini gör."

O andan itibaren Lale, kýrýk parçalarý toplamaya baþladý. Ýlk baþta, yaralý ve korkak parçalar… Her biri ayrý ayrý acý ve piþmanlýk taþýyordu. Ama onlarýn arasýndaki ince çizgileri izledikçe, aslýnda parçalarýn birbirine geçen bir hikâyeyi oluþturduðunu gördü. Her parçada büyüyen bir cesaret, her çatlakta bir dayanýklýlýk vardý. Her gün yeni parçalar buldukça, Lalenin iç dünyasýnda da bir dönüþüm baþladý. Kendi hayatýnýn tam anlamýyla bir bütün olmadýðýný, kýrýk ve eksik parçalarýn onu insan yapan, ona derinlik ve anlam katan yönler olduðunu anladý.

Ve böylece, kýrýk aynalarýn dünyasýnda yürürken, aslýnda ne kadar güçlü, ne kadar özgür olduðunu fark etti. Kendini kabul ettikçe, hayatýn kirli camlarýnýn ardýndaki ýþýðý, yeniden ve daha parlak görmeye baþladý. Lale, kýrýk aynalarýn labirentinde yürürken, içindeki parçalarýn birbiriyle nasýl uyum saðladýðýný daha iyi anlamaya baþladý. Kimi parçalar acýyla, kimi parçalar umutla parlýyordu. O parçalarýn tümü, onun kendi hayatýnýn bir yansýmasýydý; daðýnýk ve eksik gibi görünseler de, bir araya geldiklerinde anlamlý ve bütüncül bir görüntü oluþturuyorlardý.

O gün parkta, usulca yanýna yaklaþan yaþlý bir adamla karþýlaþtý. Adamýn gözlerinde, þehrin tüm kýrýk aynalarýný birleþtiren derin bir huzur vardý. Lale, çekinmeden ona yaklaþtý ve sessizce sordu:

“Bu hayatýn kýrýk parçalarýný bir araya getirmek mümkün mü? Gerçekten bütün olabilir miyiz?”

Adam hafifçe gülümsedi ve dedi ki:

“Bütünlük, kýrýklarýn üstünde yükselir. Parçalarýn bir araya gelmesi, yýpranmýþ ruhlara dokunan bir þiirdir. Kendi içindeki çatlaklarý kabul edip, onlarla barýþtýðýnda, gerçek bütünlüðe ulaþýrsýn.”

Lale, adamýn sözleri üzerinde uzun uzun düþündü. O andan itibaren, kýrýk parçalarý sadece toplamayý deðil, onlarla barýþmayý da öðrendi. Kendi iç savaþlarýný, kayýplarýný ve sevinçlerini kabul etmek, hayatýn kendisiydi. Ve hayat, tüm kusurlarýyla, Laleye en gerçek haliyle gülümsedi. Lale, adamýn sözlerinin aðýrlýðýný kalbinde hissederek, parkýn sessizliðinde derin bir nefes aldý. Gözlerini kapatýp, hayatýnýn o kýrýk mozaik taþlarýný bir kez daha gözden geçirdi. Her biri ayrý bir hikâyeydi; kayýplar, umutlar, piþmanlýklar ve an be an yaþanmýþ anýlar.

Bir zamanlar unuttuðu ama þimdi parça parça hatýrladýðý küçük anlar canlandý zihninde: Ýlk basta kýrýlan çocukluðunun saf gülüþü, yitip giden arkadaþlýklarýn ardýndaki sessiz veda, gecenin karanlýðýnda kendiyle yaptýðý mücadeleler... Hepsi, ayný kristalin yüzeyindeki çatlaklardý; ayrý ve farklý ama birlikte bütünlüðü oluþturuyorlardý. Lale, genç yaþýna raðmen, zamana karþý savaþan bir yolcuydu. Her kýrýk ayna parçasýný eline aldýkça, o parçanýn ne anlatmak istediðini dinlemeye baþladý. Sadece görmek deðil, anlamaya çalýþmaktý önemli olan.

Yürürken, þehrin sessiz caddelerinde, kendi iç sokaðýndaki yankýlarý takip etti. Her adýmý, kendine biraz daha yaklaþmanýn, kendini biraz daha tanýmanýn yolu oldu. Hayatýn kýyýsýndaki o kýrýlgan aynalarda artýk korkmuyordu; çünkü anlamýþtý ki, kýrýlmak aslýnda varlýðýnýn en gerçek hâliydi. Gökyüzü, hafif bir serinlikle gün batýmýna hazýrlanýrken, Lale artýk þehrin yalnýz ve kýrýk aynalar diyarýnda kendine sýmsýký sarýlmayý öðrenmiþti. Kendi bütünlüðünü, kusurlarýndaki güzellikte bulmuþtu. Ve hayat, onunla birlikte örülen bu mozaikle, sonsuzluða doðru sessizce yol aldý, vesselam.

Mehmet Aluç