Umut, gecenin en karanlýk göðünde

sessiz bir yýldýz gibi düþer kalbimize;

üþür içimiz, ama biliriz

her titreyen kývýlcým bir sýcaklýða açýlýr  .

 Sabýr, zamanýn sessiz fýsýltýsýdýr;

rüzgârýn bile çözemediði, derin bir dil.

Ýçimizde aðýr aðýr yol alýr,

her adýmda acýyý ýþýða dönüþtürür,

ruhumuzu usulca onarýr.

Aþk ise

dokunmadan yakar, iyileþtirir

içimizde açtýðýmýz, kendi ellerimizle ördüðümüz bir kapý.

Bir geldi mi, umut ve sabrý

ayný nefeste birleþtirir,

bizi yeniden doðurur, yeniden anlatýr.

Ve biz

bir adým ileri, bir dua kadar yakýn

kendimizi buluruz o üç kelimede:

umutla bekler, sabýrla büyür, aþkla tamam oluruz.