Sessizliðin Ucunda Bir Ses Kalemim

Bazen elimde tuttuðum kalem bana bakýyor gibi geliyor. Sanki suskunluðumdan yorulmuþ, sanki içimdeki kelimeleri duymak istiyor. "Ben senin için deðil," diyor, "senin içindekiler için buradayým." Ve ekliyor: "Eðer sen susarsan, baþkalarýnýn iç sesi de karanlýkta kalýr." O an anlýyorum ki, yazmak sadece kendini anlatmak deðilmiþ. Birinin söyleyemediðini söylemek, bir baþkasýnýn yutkunduðu yerde kelime olmakmýþ. Ýçimde sakladýðým o eski sýzý, belki de bir baþkasýnýn yarasýna merhem olacak. Ama önce cesaret etmek gerek: Ýçimdeki sessiz çýðlýðý duyup, onu kelimelere emanet etmek gerek.

Çünkü bazen bir cümle, bir ömrü kurtarýr. Bazen bir satýr, bir gencin yolunu aydýnlatýr. Ve bazen, birinin yazdýðý bir acý, baþkasýnýn yükünü hafifletir. O yüzden diyorum ki: Eðer içinde bir þey kýpýrdýyorsa, susturma. Birinin hayali, senin kelimelerinde nefes alabilir. Bir kalp, senin satýrlarýnda yeniden atabilir. Uzun zamandýr elimdeydi ama hiç bu kadar aðýr gelmemiþti. Bir kalem, evet. Ama sanki bir yük gibi duruyordu parmaklarýmda. Yaz desem, içim susuyor. Sus desem, kalem titriyor. Sanki benden bir þey bekliyor. Sanki içimdeki sessizliði duyuyor da, onunla kavga ediyor. “Ben senin için deðil,” diyor gibi, “senin susturduklarýn için buradayým.” Bir kelime yazsam, ardý gelecek. Ama o ilk kelime, iþte o en zor olan. Çünkü o kelime, bir kapý gibi. Açarsam, içimdeki bütün kýrýklar dökülecek. Açmazsam, içimde biriken sessizlik beni boðacak.

Kalem bazen bir dost gibi olur. Konuþmaz, ama dinler. Yargýlamaz, ama hatýrlar. Ve bazen, sadece bir çizgiyle, bir insanýn içini anlatýr. Ben de bugün, o çizgiyi arýyorum. Birinin yarasýna dokunacak kadar dürüst, birinin hayaline ýþýk olacak kadar sade ve benim içimdeki sessizliði anlatacak kadar cesur bir çizgi. Çünkü biliyorum: Yazmazsam, birileri eksik kalacak. Bir genç, bir hayal, bir kalp… Ve belki de bir ömür, sadece bir kelime yüzünden sessizliðe mahkûm olacak.

Filistin’deki, Sudan’daki zulmü yazarken, kalemimle yüreðim ayný anda ortadan ikiye kýrýlacak gibi oluyor. Sanki her harf, bir çocuðun aðlamasýna denk düþüyor. Sanki her cümle, bir annenin sessiz çýðlýðýna dönüþüyor. Yazmak ne zormuþ meðer bir acýyý anlatmak deðil, onu taþýyabilmekmiþ mesele. Kalem elimde titriyor. Yazmak istiyor ama korkuyor. Çünkü yazdýkça gerçek oluyor acýlar. Çünkü bir satýrda bir hayat sönüyor, bir paragrafta bir þehir yýkýlýyor. Sudan’da bir nehir kuruyor, Filistin’de bir sokak susuyor. Ben ise sadece yazýyorum. Ama yazmak yetmiyor. Çünkü kelimeler, bazen olaný anlatýr ama olaný durduramaz. Yine de yazýyorum. Çünkü susarsam, unutulur. Çünkü sustukça, acý büyür. Ve belki bir gün, bu satýrlar bir vicdana dokunur. Belki bir gün, bir kalem daha kýrýlýr ama bir kalp uyanýr. Yazmak ne zormuþ… Ama susmak daha da zor. Çünkü kalem kýrýlýrsa yeniden yapýlýr, ama yürek kýrýlýrsa, bir halk susarsa dünya susar, zalime meydanlar kalýr.

Filistin’deki, Sudan’daki zulmü yazarken, kalemimle yüreðim ayný anda ortadan ikiye kýrýlacak gibi oluyor. Sanki her harf, bir çocuðun aðlamasýna denk düþüyor. Bir cümle kuruyorum, ama o cümle bir evin yýkýlýþýna denk geliyor. Bir nokta koyuyorum, ama o nokta bir hayatýn sonuna denk düþüyor. Yazmak kolay deðil. Çünkü yazdýkça, olanlarý yeniden yaþýyorum. Bir annenin kucaðýnda susmuþ bir bebek, bir babanýn gözlerinde donmuþ bir umut, bir sokakta unutulmuþ bir oyuncak… Hepsi kelimelere dönüþüyor, ama kelimeler yetmiyor.

Yüreðim, kalemle yarýþýyor. Biri anlatmak istiyor, diðeri dayanmak. Ama ne anlatmak kolay, ne dayanmak mümkün. Çünkü bu acýlar sadece haber deðil, sadece rakam deðil. Bu acýlar, bir insanýn içinden geçen fýrtýna. Ve ben o fýrtýnayý yazmaya çalýþýyorum. Bazen duruyorum. Kalem elimde, ama yazmýyorum. Çünkü yazarsam, o çocuðun gözyaþý bana akar gibi geliyor. Çünkü yazarsam, o annenin sessizliði içimde yankýlanýyor. Ama susarsam, onlar daha da unutuluyor. O yüzden yazýyorum. Kýrýlarak, titreyerek, aðlayarak… Çünkü belki bir gün, bu satýrlar bir kalbe dokunur. Belki bir gün, bir vicdan uyanýr. Ve belki bir gün, bir çocuk daha aðlamaz, inþallah, vesselam.

Mehmet Aluç