Üzüntü, insan ruhunun derinliklerinde kök salan, zaman zaman nefesimizi bile daraltan amansýz bir illettir. Sessizce yaklaþýr, içimizde bir gölge gibi yer edinir ve en parlak anlarýmýzýn bile üzerine ince bir sis perdesi çeker. Her þeyin nedeni gibi görünür kimi zaman; güçsüzlüðümüzün, kýrýlganlýðýmýzýn, uykusuz gecelerimizin ve içe dönük sessizliklerimizin ardýndaki görünmez eldir.

Acýlarýmýzý sürekli deþen, yaralarýmýza dokundukça kanatan insanlarla ayný ortamý paylaþmak ise ruhun yorgunluðunu katbekat artýrýr. Böyle insanlar, farkýnda olarak ya da olmayarak içimizdeki dengeyi bozar; varlýklarý, iyileþme çabamýzý sekteye uðratan bir yük gibi omuzlarýmýza çöker. Ruhsal huzurumuzu zayýflatýr, kalbimizin döndüðü o sessiz iyileþme köþesini gölgeler.

Oysa insanýn saðlýðý yalnýzca bedende deðil, ruhun dinginliðinde saklýdýr. Bu yüzden, bize iyi gelmeyen kalabalýklardan uzak durmak, acýyý çoðaltan sesleri susturmak ve iç dünyamýzý korumak bir lüks deðil, bir ihtiyaçtýr. Üzüntünün karanlýk çukuruna daha fazla sürüklenmemek için, kendimize iyi gelen insanlarý, iyi gelen sözleri ve iyi gelen sessizlikleri seçmek gerekir.kimi zaman iyileþmek, yalnýzca doðru ortamý bulmakla baþlar.