Bir insanýn annesi yoksa kimsesi yok derler; meðer ne doðru söylemiþler. Kimsesizliðin içinden geldim ben. Hep dövülen oldum, iþkenceye uðrayan oldum, terk edilen oldum. Babasýnýn sahip çýkmadýðý bir kýzdým. “Geleceðimi kurayým, ders çalýþayým” dedikçe benden iþ beklediler; elime kitap aldýkça baþka sorumluluklar yüklediler. Hiç kendim olamadým, hep baþkalarýnýn isteklerini yerine getirdim. Hayat o kadar zordu ki… Hep ezilen ben oldum.