Online Üye
Online Ziyaretçi
Açlıkla, sefaletin ince sızılarıyla
Örülü bir eğitimden geçtim;
Su alacak kadar bile paramın olmadığı
Günlerin gölgesi hâlâ içimde.
O günlerden kalan,
Susmayı ve yetinmeyi bilen
Küçük bir çocuk var yüreğimin kuytusunda.
Yokluğun koynunda büyüdüm ben;
Kendi yarasına kendi nefesiyle merhem süren,
Kendi karanlığında kendi ışığını arayan
Issız bir çocuk…
Bazen ayağında ayakkabısı yoktu,
Bazen dünyanın yükü vururdu omzuna;
Yorgun, küçücük bedenimle
Uzun yollardan geçtim hayata doğru.
Zordu bazı zamanlar; çok zordu.
Yine de kimseye yaslanmadım,
Kimseye eğilmedim;
Kendi içimde saklı dayanışla
Kendime yeter oldum.
Ve şimdi anlıyorum:
Beni ben yapan en derin şey,
Varlığın değerini yokluğun içinden öğrenen
O direnen, o susan, o güçlü çocuktur.