Acemi bir göçmen kuþuyum ben. Göçeceðim diyarlarý yitirdim. Güneþin ardý sýra gidecekken, senin gölgenin peþinden gittim. Kristalleþmiþ buz parçalarý gibi ezilir parmaklarým yokluðunun altýnda.. Gönlüm buruk, kanadým kýrýk sevgilim; her göç mevsiminde, mavi bir sýzýdýr çekerim..

Bir gece seni anlatan þiirin sesini duydum ruhumda. Ardýn sýra süzülen Dicle’nin kýyýsýna oturdum, ben de damla damla süzüldüm sana. Toprak doldurup gözbebeklerime, aþkýnýn tohumunu ektim. Yumdum da gözlerimi, sularýmý içime döktüm.. Uzattým ellerimi, sana ulaþabilirim sandým. Zamaný kaldýrdým da aradan, mesafeleri kaldýramadým sevgilim..

Baktýðým her kapý seni hatýrlatýr; bir anda her þey su rengine bürünür. Kapýlar mý ýslak, gözlerim mi? Ardýndan bir þehir aðlar; ben gittiðin þehre aðlarým; bir çocuk benim aðýdýma aðlar… Yitmesin diye ceylanlarýn ürkek gözlerine gizledim yüreðimi; ellerimse kaçýrdýðým kuþun kanadýnda gitti.. Kulaklarým Kaf daðýnýn tepesinde senden bir ses arar.. Gözlerim eski bir deniz fenerine takýlýr. Denizden alýrým belki  haberini, gittiðin þehrin. Ben darmadaðýnýðým, sen neredesin sevgilim?..

Ne acýdýr kokun gelirken sana ulaþamamak ve bunu yaþamak susarak.. ham iken piþmek, sonra da ateþ-î aþka yanmak ya da yanamamak!..  Ne bir nokta koyabilirim bu aþka, ne de üç nokta! Ayaklarýma batan dikenlere deðil, ayaklarýmadýr kederim. Engellere raðmen yürümeliydim. Hasreti yalnýzlýða, yalnýzlýðý acýya, acýyý diþlerimin arasýna koydum. Sönmüþ bir ezginin iniltileri duyuldu dudaklarýmda. Bir damla gül düþtü topraða, bir damla can düþtü, bir damla ben düþtüm… O vakit bir karýnca türküsünden dinledim incinmiþliði.

Kardelenlerin diriliþinde gördüm umudu. Bütün kâinat çýðlýk çýðlýða susuyordu. Meðer sessizlik (sensizlik) ne çok þey öðretirmiþ insana.. Ellerini uzatmýþ bir söðüt aðacýnýn, dallarýna yaslanarak doðruldum. Sessizlik, daðlardan ürpertici bir aksiseda ile dönüyordu. Ben senin izini sürüyordum yani ruhumdan yükselen þiirin izini..

Baktýðým kapýlar ardýnda, bir kez daha yokluðunla karþýlaþtým. Ýçimde büyüttüðüm çocuktu her defasýnda aðlayarak yiten.. hýçkýrýklarýný anasýz bir kuzu gibi kalbine gömen. Ruhlar aradýklarýný bulamayýnca üþürlermiþ. Yokluðunda ruhum üþür sevgilim.

Canýmý bir mum misali uðrunda yaktým. Tütsüsündendir baygýnlýðý sümbüllerin. Çýkýp giderken kapattýðýn kapýya sordum seni; “Kýyamete kadar sustum” dedi. O sükutta içim parçalanarak dinledim yýkýlan binalarýn cam seslerini..

Acemi bir göçmen kuþuyum ben. Seni kendime pusula yapmýþken; onu da aldýn elimden. Tüm yollarýma kapýlar, kapýlarýma da kilitler vurdun. Son sorumu sana beyaz bir posta güverciniyle yolladým. “Çekip gitmeye deðdi mi sevgilim?”