Az bir zamanda çok þey öðrendim aslýnda. Yýllardýr kimseye açýklayamadýðým ve açýklamaya çalýþtýðým zaman ise saçma sapan þeyler söylediðim duygular… Þimdi ise kimse bilmiyor içimi… Her gün uyansam da yeni bir günün kucaðýna… Býrakmýyor ve her gün neredeyse onlarla yaþýyorum. Benim ölümcül duygularým, umutlu duygularým… Þaþýrmayýn. Bir yýl her gününüzü umut ederek geçirin; ayný günün akþamýna umutsuz girin… O zaman umut etmek tehlikeli ve ölümcül oluyor.

Her günüm umut ederek geçti… Bir damlacýk sevgiye hasret geçirdim her günümü. Kendimden bile nefret ediyorum hala. Dünya her gün dönüyordu. Umutlar da dünya ile birlikte dönüp duruyordu… Ne zaman bir insanýn yüzüne baksam umutlanýrdým çaresizce. Yankýlanýrdý sesim gecenin dumanlý semasýnda. Yýldýzlar yoldaþým; þimþekler ýþýðým, yaðmurlar gözyaþým olurdu.

Az bir zaman dediðim ama sanki gökyüzünden açýlan bir kapýdan geldiðimi düþündüm. Yaðmur sonrasý, belki yaðmurdan sonra… Gri renkli bulutlarýn arkasýnda… Bugün; binlerce kayýp ruhu taþýyorum kalbimde. Bazen aðýr geliyor bütün bunlar… Bekliyorum o günü. Ruhumu kafesinden çekip kurtaracak o eli bekliyorum. O zaman yaþarým belki bende. Umutsuz, nefessiz, sevgisiz yaþayacaðýma; adam gibi yaþarým belki.

Umut etmek tehlikeli. Belki de ölümcül. Belki de umut ederek ölmeli…