Aslýnda çok da zaman geçmedi farkýna varalý. Ne yaparsam yapýyým, nereye gidersem gideyim kendimi onun bir parçasý olarak gördüm.

Dediðim gibi aradan çok zaman geçmedi; belki on yýl bile olmadý. Ama onu fark ettiðimden bu yana uzak kalamýyorum ondan. Þimdi tamamen onun içindeyim. Tek baþýnayým ve onunlayým. Aslýnda onunla olduðum zaman kendimi yalnýz hissetmemem gerek ama bazen dayanamýyorum iþte. Çocuk gibi bir yüreðim var. Karný acýkýnca kayýsý aðaçlarýna týrmanan, kavak aðaçlarýnýn hýþýrtýsýný dinleyen, pýrýl pýrýl ve masmavi bir gök altýnda çamurla oynayan o çocuðu özlüyorum. Ýnanamýyorum bedenimin bu kadar büyüdüðüne.

Yapamýyorum onsuz. Kulaðýma gelen her güzel melodi ondan, bir parça sanki. Yüce Allah’ýmdan gelen bir nimet mi, yoksa bir ceza mý karar verebilmiþ deðilim. Yýllardýr bunun farkýna varamadým. Ceza mý, yoksa hiç kimseye –ya da çok az kiþiye verilen- verilmeyen bir hediye miydi?

Bilmiyorum iþte, yýllar geçti; anlayamýyorum. Anladýðým zaman ölecek miyim? Geceleri, kavak hýþýrtýlarýný dinlerken ay ýþýðýnýn altýnda bunlarý mý düþünmüþtüm. Yoksa baþka bir iklimin izleri miydi bütün bunlar.

Bulamadým. Yýllardýr o bana bakýyor, ben ona bakýyorum. Hiçbir cevap bulamadým… Yoksa ölünce mi bulacaðým bilemiyorum.